Ανατολή από το Περαχώρι......

Ένα καλοκαιρινό πρωϊνό...

Ο ήλιος μόλις έχει βγει και αγκαλιάζει τη θάλασσα....

Το καράβι που γλυστράει πάνω της, είναι μαζί με τον κόκκορα και την κάμεραγουμαν οι μόνοι που έχουν γλυτώσει απ' την αγκαλιά του Μορφέα....

Περαχώρι

Σήμερα θα παραθέσω μερικές φωτογραφίες ενός απ' τα ωραιότερα χωριά του νησιού αλλά και της χώρας, του χωριού μου, του Πέρα Χωριού. Απολαύστε.....

                            
Εδώ βλέπουμε το Περαχώρι απ' το Βαθύ, απ' το λιμάνι. Κάποτε οι δύο οικισμοί τελείως διαχωρισμένοι, τώρα βλέπουμε ότι στο λόφο ανάμεσα τους χτίζονται ολοένα καινούρια οικήματα. Στο μέλλον θα υπάρχει σχεδόν τέλεια ένωση των δύο.

                            

                           



Βρισκόμαστε στο λόφο που βλέπαμε προηγουμένως, στον δρόμο προς Περαχώρι. Βλέπουμε ήδη το πρώτο σπίτι του χωριού....


                            

Στη φωτογραφία αυτή δίνεται εύστοχα το ανάγλυφο του χωριού (με μία δόση υπερβολής βέβαια διότι η πλαγιά δεν είναι τόσο απότομη). Φαίνεται ευδιάκριτα η αρχή του δάσους, του Αφεντικού Λόγγου, η είσοδος του οποίου βρίσκεται στα δεξιά και αποτελεί ένα παιχνίδισμα των δέντρων. Ο αμύητος θα δυσκολευθεί πολύ να την εντοπίσει και καλό θα ήταν να έχει έναν ντόπιο μαζί του.

Θυμάμαι παλιότερα, όταν το δάσος ήταν σε καλύτερη κατάσταση και το έδαφος λιγότερο αποσαθρωμένο, μπορούσες άνετα να ανέβεις στην κορυφή του δάσους (πάλι οι "μυημένοι" μόνο έβλεπαν μονοπάτια αόρατα στους άλλους) και να κατέβεις κάνοντας τσουλήθρα πάνω στα πεσμένα εκατομμύρια φύλλα που σχημάτιζαν ένα στρώμα πάνω στο έδαφος. Πολύ συναρπαστικό αν και λίγο επικίνδυνο παιχνίδι για εμάς τους τότε πιτσιρικάδες μια και αν έβρισκες σε πέτρα, είτε χτυπούσες είτε....."απογειωνόσουν". Ωραίες εποχές κι αν αυτό σήμερα φαντάζει ανέφικτο, το δάσος διατηρεί ακόμη τη μαγεία του και τον μυστηριακό του χαρακτήρα....

                           


Λίγο πιό δεξιά, βλέπουμε μέρος του χωριού και αμυδρά το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Ακόμη κι απ' αυτή την απόσταση φαίνεται η τεράστια συστάδα δέντρων που κρατάει ζεστά στην αγκαλιά της το εκκλησάκι.

                           



Ακόμη δεξιότερα, βλέπουμε την πλαγιά που κατηφορίζει προς το Βαθύ, τη Χώρα. Στην άκρη, αμυδρά φαίνεται μέρος της παλιάς εκκλησίας του χωριού η οποία γκρεμίστηκε με τους σεισμούς του '53. Το χωριό εκτεινόταν μέχρι εκεί αλλά κατόπιν αρκετοί μεταφέρθηκαν. Η αρχιτεκτονική του νησιού/χωριού είναι ευδιάκριτη κι εδώ....

                   


Ομίχλη στα ψηλά. Στα χαμηλά, μέρος της δημοσιάς του χωριού. Ένας δρόμος περιδιαβαίνει το χωριό και το αστείο είναι ότι παραμένει διπλής κατευθύνσεως...


                               



Κλασική στέρνα του χωριού, γεμάτη δροσερό νερό. Μια όαση δροσιάς και κάποτε μοναδική λύση ύδρευσης. Πίσω της, τα χαλάσματα, απομεινάρια του μεγάλου σεισμού που δεν άφησε τίποτα όρθιο.

                               




                               

Τα λόγια είναι περιττά νομίζω. Η θέα στην οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενα γραφόμενα μου, βροντοφωνάζει την ύπαρξη της μέσα από μια ηλιόλουστη και καθάρια μέρα που αφήνει το μάτι να περιπλανηθεί πάνω απ' τους λόφους του νησιού, πάνω απ' τη Χώρα, μακριά στο πέλαγος, στην Άτοκο και στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας.

Στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε καθαρότερα τον λόφο της Δρακούλως, ο οποίος πήρε το όνομα του απ' τη γνωστή οικογένεια ερείπια του σπιτιού της οποίας βρίσκονται ακόμη εκεί. Στην κορυφή του, παίζαμε μπάλα πιτσιρικάδες και στις πλαγιές του, οι οποίες είναι γεμάτες ελιές, κυπαρίσσια και βάτα, ιδανικές κρυψώνες, παίζαμε πόλεμο.

Ατέλειωτη, απέραντη ομορφιά μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Απλά......speechless που λένε και οι Αγγλοσάξωνες φίλοι μας.....

Νυχτερινή Ζωή (και όχι μόνο) 2

Βαθύ.

Ας αρχίσουμε απ' τη μεριά που είναι το Δημαρχείο (δεξιά όπως μπαίνει το καράβι στο λιμάνι). Μέχρι και την πλατεία βρίσκονται αρκετά ρεστωράν, μεζεδοπωλεία, ταβέρνες, ζαχαροπλαστεία και καφετέριες. Bold όσα ξεχωρίζουν :

Πόρτο : Προσφέρει καφέ, κρέπες και διάφορα φαγητά. Φτιάχνει καλό καφέ ενώ λειτουργεί απ' το πρωί, κλείνει για λίγες ώρες το μεσημέρι και ανοίξει πάλι το απόγευμα. Το κτίριο στέγαζε παλιότερα την ιστορική "Αρεθούσα", το μαγαζί που αποτέλεσε πόλο προστριβών μεταξύ των πιτσιρικάδων/νεαρών που πήγαιναν εκεί για καφέ και ηλεκτρονικά και των γονιών τους. Κόκκινο πανί για τους γονείς το γεγονός πως ο επάνω όροφος πρόσφερε σχετική ιδιωτικότητα, μακριά απ' τα αδιάκριτα βλέμματα τους. Παρατσούκλι του μαγαζιού εκείνου : "Eξάρχεια" (ευρηματικός λαός οι Θιακοί, δε λέω.......!)

Τοξότης : Λίγο πριν το Δημαρχείο. Μικρό μαγαζάκι με καλό καφέ και μεζέδες.

Μέχρι την πλατεία θα βρει κανείς διάφορες ταβερνούλες και σουβλατζίδικα όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για τον δρόμο πίσω από αυτήν. Τόσο αυτές όσο και τα καφενεία και καφετέριες της πλατείας αλλά και μερικές ταβέρνες που βρίσκονται προς τον φούρνο (στο δρόμο προς κατευθύνεται προς Περαχώρι) είναι απλά υποφερτές χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, με εξαίρεση ίσως την ταβέρνα που βρίσκεται απέναντι απ' τον φούρνο, η οποία πιστεύω βρίσκεται σε λίγο καλύτερη μοίρα απ' τους υπόλοιπους. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο "θρυλικό" ζαχαροπλαστείο του Λιβάνη το οποίο κατείχε κάποτε τα πρωτεία με τις πασίγνωστες τρούφες του (μη φανταστείτε κάτι τρομερό, μιλάμε πάντα για τα δεδομένα του νησιού).

Aνάμεσα στην πλατεία και τα μπαράκια της άλλης πλευράς του λιμανιού, βρίσκεται ένα πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο, η βίλα του Δρακούλη. Πρόκειται περί ενός κοσμήματος της πόλης, το οποίο έχει τη δική του πισίνα/λίμνη και γύρω γύρω τραπεζάκια για καφέ. Αν θυμάμαι καλά, στον πάνω όροφο διοργανώνονται εκθέσεις. Το πρόβλημα είναι ότι ο καφές είναι μέτριος και δεν διαφέρει σε τίποτα απ' την πλειοψηφία των μαγαζιών της Αθήνας.

Μάπετ : Το πρώτο μπαράκι που συναντάμε απ' την άλλη πλευρά, κάποτε απ' τα δυνατά μαγαζιά με αρκετά καλή μουσική, πλέον παίζει οτιδήποτε (με την κακή έννοια).

Century : Κλαμπ το στυλ του οποίου θυμίζει λίγο εκσυγχρονισμένη ντίσκο άλλων εποχών. Δεν με εκφράζει, μια φορά μπήκα και βγήκα.

Kρεπερί : Καλός καφές, κρέπες και ποτό από τις 7 περίπου το απόγευμα και μετά. Καλό μαγαζί το οποίο βρίσκεται σε πολύ καλά μουσικά μονοπάτια, παίζοντας soul, jazz, funky αλλά και διάφορα άλλα.

Λάλας : Το παλιότερο μπαράκι το οποίο μέχρι πρότινος έπαιζε πάρα πολύ καλή μουσική. Κι αυτό ψιλοψάχνεται τελευταία και απ' ότι μου λένε φίλοι οι οποίοι επισκέπτονται τα μέρη συχνά, δεν είναι αυτό που ήταν παλιά.

Παρά θιν' αλός : Aπό τις 7 και μετά κι αυτό, για καφέ, ποτό, βάφλες και κάποιες μεξικάνικες συνταγές. Όπως και η κρεπερί, κι αυτό με αρκετά καλή μουσική.

Liberty (πολλά συγνώμη για το τυπογραφικό λάθος το οποίο το παρουσίαζε ως Victory) : Μετά την πιάτσα με τα μπαράκια, ακολουθώντας την παραλιακή οδό προς Λούτσα, ένα πάρα πολύ καλό εστιατόριο το οποίο δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα απ' τα αντίστοιχα Αθηναϊκά. Όπως συζητούσα με τη γυναίκα μου πέρυσι που το επισκεφθήκαμε, αν αυτό το μαγαζί βρισκόταν στο Γκάζι θα είχε τραβήξει πάρα πολύ κόσμο. Πολύ καλή και μοντέρνα διακόσμηση και -το κυριότερο- καλό φαγητό. Τσιμπημένες τιμές για Ιθάκη αλλά από άποψη τιμής/αξίας και έχοντας στο μυαλό ότι το ίδιο φαγητό στην Αθήνα θα το πλήρωνες ακόμη περισσότερο, το κάνει ένα σίγουρο must για τον επισκέπτη. Πολύ όμορφο περιβάλλον με ωραία αυλή. Τα παιδιά που το τρέχουν είναι νέα και -προφανώς- με φρέσκιες ιδέες. Είναι αυτό που έλεγα στο προηγούμενο ποστ μου για τον νέο άνεμο που πνέει στο νησί. Να πάτε ανεπιφύλακτα.

Γρηγόρης : Η πλέον γνωστή στο διεθνές jet set ταβέρνα του νησιού. Απ' την ταρατσούλα του πάνω στο κύμα έχουν περάσει όσοι vips έχουν περάσει απ' το νησί. Δεν είναι απορίας άξιον το ότι μια μέτρια ταβέρνα κατάφερε να έχει τόση απήχηση αν σκεφτούμε το γνωστό με τους τυφλούς και τον μονόφθαλμο : Όταν οι άλλοι έβοσκαν πρόβατα και γίδια και έδιωχναν με την κακώς εννοούμενη χωριατιά τους τους πελάτες, ο Γρηγόρης τους καλωσόριζε και έκανε σωστές κινήσεις.

Μετά τον Γρηγόρη βρίσκεται ο Τσιριμπής, μια ταβέρνα που συγκαταλεγόταν επίσης στη χρυσή μετριότητα που βασίλευε για χρόνια. Μετά απ' αυτόν, υπάρχει άλλο ένα καφέ-μπαρ του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι. Βρίσκεται εκεί που βρισκόταν για χρόνια ο "Βράχος". Μετριότατο και άνευ χαρακτήρα.

Τέλος, στην παραλία της Λούτσας υπάρχει άλλο ένα μπαράκι. Beach bar, όχι τίποτα σπουδαίο κι αυτό.

Το δεύτερο καλύτερο ρεστωράν του νησιού είναι το Χάνι. Βρίσκεται στην καλύτερη θέση από άποψη θέας, στην ομώνυμη τοποθεσία απ' την οποία μπορεί κανείς να δει τόσο την Κεφαλλονιά όσο και το λιμάνι της Ιθάκης. Η μεριά του μαγαζιού που βλέπει Κεφαλλονιά έχει γίνει καφέ-μπαρ, ενώ το ρεστωράν βλέπει στην άλλη μεριά. Πολύ καλό φαγητό, καλή ατμόσφαιρα και θέα. Άλλο ένα must.

Άλλα μπαράκια και εστιατόρια βρίσκονται τόσο στον Σταυρό όσο και στις Φρίκες και στο Κιόνι. Για να είμαι ειλικρινής, έχω καιρό να επισκεφθώ τα εκεί μαγαζιά αλλά δε νομίζω να έχουν αλλάξει και πολλά (με λίγα λόγια μέτρια πράγματα κι εκεί από άποψη φαγητού). Καλό θα ήταν βέβαια, ο επισκέπτης να διαπίστωνε ιδίοις όμμασι το επίπεδο μια και δεν είναι δίκαιο να εκφέρω γνώμη για θέματα που δεν έχω πρόσφατη ιδίαν άποψη.

Εν κατακλείδι : Κατά ένα περίεργο τρόπο, τον καλύτερο καφέ και μουσική τα διαθέτουν μαγαζιά που δεν είναι μπαράκια! Πώς το κατάφεραν αυτό οι συντοπίτες μου, απορώ πραγματικά.

Κλείνοντας, να σημειώσω ότι ο άνω μπούσουλας βασίζεται στο προσωπικό μου γούστο (και των φίλων μου) γι' αυτό και δεν αποτελεί αντικειμενική αλήθεια ούτε και κανενός είδους διαφήμιση για συγκεκριμένους καταστηματάρχες.

Νυχτερινή ζωή (και όχι μόνο) 1

Βλέποντας την κίνηση του blog, χάρηκα και λυπήθηκα ταυτόχρονα. Με χαροποίησε το ότι παρουσιάζεται ιδιαίτερα αυξημένη παρ' όλο που έχω καιρό να το ενημερώσω, το γεγονός όμως πως δεν έχω καταφέρει να ανταποκριθώ με τον τρόπο που θα ήθελα και αξίζει τόσο στο νησί όσο και στους επισκέπτες που σπατάλησαν λίγο απ' τον χρόνο τους περιδιαβαίνοντας τον χώρο μου, με λύπησε.

Τέλος πάντων, προχωρούμε και έστω και καθυστερημένα, μια και σήμερα πιάσαμε Ιούλιο (καλό μήνα σε όλους), θα αναφερθώ στην νυχτερινή ζωή του νησιού. Έστω και καθυστερημένα, ανταποκρίνομαι λοιπόν στο αίτημα του φίλου, για τον οποίο ελπίζω να μην έχει πάει ακόμη στο νησί.

Με τον όρο "νυχτερινή ζωή" θα αναφερθώ τόσο στα μπαράκια όσο και σε εστιατόρια, κλπ. Θα ξεκαθαρίσω ότι για όσα δεν έχω προσωπική άποψη θα στηριχθώ στις απόψεις γνωστών και φίλων.

Αρχίζοντας, θα ξεκινήσω απ' τα μέρη μου, το Περαχώρι, το οποίο εν συγκρίσει με τη δυναμική του και τη χωροταξία του, αποτελεί ίσως τον πλέον αναξιοποίητο τόπο του νησιού. Η θέα που μπορεί να θαυμάσει κανείς απ' το Πάνω Χωριό (η άτυπη ονομασία του μισού Περαχωρίου, απ τη μέση και πάνω) είναι μακράν η καλύτερη από κάθε άλλο χωριό του νησιού, ενώ από πάνω σου δεσπόζει ο Αφεντικός Λόγγος, το μοναδικό δάσος του νησιού. Και όμως, με αυτά τα "προσόντα", δεν υπάρχει ένα σοβαρό καφέ και ταβέρνα. Για χρόνια, τα μόνα μαγαζιά του χωριού ήταν το καφενείο του Βένου το οποίο λειτουργούσε και σαν σουβλατζίδικο και πριν λίγα χρόνια (αφότου μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη το ανέλαβαν οι δύο κόρες του) έγινε εστιατόριο και η ταβέρνα του Χάρη. Ο Βένος έκανε κάποια ανακαίνιση, πέρυσι έγινε κι άλλη και πλέον το μαγαζί είναι ασύγκριτα πιό αξιοπρεπές και ενδιαφέρον, χωρίς όμως να μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως αποτελεί κάτι το εξέχων. Όσον αφορά τον Χάρη, αποτελεί μια καλή λύση, χωρίς όμως κι αυτός να αποτελεί κάτι το οποίο θα σου μείνει στη μνήμη. Απλά αξιοπρεπής, γνωστός για το κοτόπουλο τσερέπας του.

Και τα δύο άνω μαγαζιά βρίσκονται σε πολύ καλές τοποθεσίες του χωριού. Ο μεν Βένος στο πλέον κεντρικό, το σημείο συγκέντρωσης και άτυπο "κέντρο βάρους" (μαζί με το παντοπωλείο του Μασάρα λίγο πιό κάτω στο οποίο μαζεύονται οι ντόπιοι για "χαρτί"), ο δε Χάρης στο τέλος του χωριού, το βορειότερο και αριστερότερο άκρο του όπως βλέπουμε το χωριό.

Ένας τρίτος είναι ο Καλιώρας. Άνοιξε ως αντίπαλο δέος του Βένου στις σουβλακερί και για χρόνια ήταν περίπου στα ίδια επίπεδα με τον Βένο, δηλαδή κάτι σαν τα "βρώμικα" της Ομόνοιας. Με τον καιρό βελτιώθηκε κάπως αλλά προσωπικά πάντα προτιμούσα οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός των φαγάδικων του Περαχωρίου. Στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας του συγκεκριμένου χώρου, περιλαμβάνονται η έλευση του Φάνη Χριστοδούλου (με κλου της βραδιάς τις προσφωνήσεις του φίλου μας του Καλιώρα "κύριε Χριστοδούλου μας, μεγάλη μας τιμή", κλπ), καθώς και πλείστες όσες περιπτώσεις που ο ίδιος έκανε τον λογαριασμό.

Ίσως να είμαι αρκετά αυστηρός, έχοντας όμως επισκεφθεί αρκετά νησιά και τουριστικούς προορισμόυς της χώρας μας, μπορώ να πω ότι μόλις τα πολύ τελευταία χρόνια άρχισαν να γίνονται στην Ιθάκη σωστές κινήσεις στο θέμα του φαγητού. Η διασκέδαση δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι σε αποδεκτά επίπεδα. Άλλωστε, ο χαρακτήρας του νησιού είναι συγκεκριμένος και ποτέ δεν θα γίνει Μύκονος (εάν δεν το θελήσουν οι κάτοικοι). Η συνέχεια σε επόμενο ποστ....