Νυχτερινή ζωή (και όχι μόνο) 1

Βλέποντας την κίνηση του blog, χάρηκα και λυπήθηκα ταυτόχρονα. Με χαροποίησε το ότι παρουσιάζεται ιδιαίτερα αυξημένη παρ' όλο που έχω καιρό να το ενημερώσω, το γεγονός όμως πως δεν έχω καταφέρει να ανταποκριθώ με τον τρόπο που θα ήθελα και αξίζει τόσο στο νησί όσο και στους επισκέπτες που σπατάλησαν λίγο απ' τον χρόνο τους περιδιαβαίνοντας τον χώρο μου, με λύπησε.

Τέλος πάντων, προχωρούμε και έστω και καθυστερημένα, μια και σήμερα πιάσαμε Ιούλιο (καλό μήνα σε όλους), θα αναφερθώ στην νυχτερινή ζωή του νησιού. Έστω και καθυστερημένα, ανταποκρίνομαι λοιπόν στο αίτημα του φίλου, για τον οποίο ελπίζω να μην έχει πάει ακόμη στο νησί.

Με τον όρο "νυχτερινή ζωή" θα αναφερθώ τόσο στα μπαράκια όσο και σε εστιατόρια, κλπ. Θα ξεκαθαρίσω ότι για όσα δεν έχω προσωπική άποψη θα στηριχθώ στις απόψεις γνωστών και φίλων.

Αρχίζοντας, θα ξεκινήσω απ' τα μέρη μου, το Περαχώρι, το οποίο εν συγκρίσει με τη δυναμική του και τη χωροταξία του, αποτελεί ίσως τον πλέον αναξιοποίητο τόπο του νησιού. Η θέα που μπορεί να θαυμάσει κανείς απ' το Πάνω Χωριό (η άτυπη ονομασία του μισού Περαχωρίου, απ τη μέση και πάνω) είναι μακράν η καλύτερη από κάθε άλλο χωριό του νησιού, ενώ από πάνω σου δεσπόζει ο Αφεντικός Λόγγος, το μοναδικό δάσος του νησιού. Και όμως, με αυτά τα "προσόντα", δεν υπάρχει ένα σοβαρό καφέ και ταβέρνα. Για χρόνια, τα μόνα μαγαζιά του χωριού ήταν το καφενείο του Βένου το οποίο λειτουργούσε και σαν σουβλατζίδικο και πριν λίγα χρόνια (αφότου μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη το ανέλαβαν οι δύο κόρες του) έγινε εστιατόριο και η ταβέρνα του Χάρη. Ο Βένος έκανε κάποια ανακαίνιση, πέρυσι έγινε κι άλλη και πλέον το μαγαζί είναι ασύγκριτα πιό αξιοπρεπές και ενδιαφέρον, χωρίς όμως να μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως αποτελεί κάτι το εξέχων. Όσον αφορά τον Χάρη, αποτελεί μια καλή λύση, χωρίς όμως κι αυτός να αποτελεί κάτι το οποίο θα σου μείνει στη μνήμη. Απλά αξιοπρεπής, γνωστός για το κοτόπουλο τσερέπας του.

Και τα δύο άνω μαγαζιά βρίσκονται σε πολύ καλές τοποθεσίες του χωριού. Ο μεν Βένος στο πλέον κεντρικό, το σημείο συγκέντρωσης και άτυπο "κέντρο βάρους" (μαζί με το παντοπωλείο του Μασάρα λίγο πιό κάτω στο οποίο μαζεύονται οι ντόπιοι για "χαρτί"), ο δε Χάρης στο τέλος του χωριού, το βορειότερο και αριστερότερο άκρο του όπως βλέπουμε το χωριό.

Ένας τρίτος είναι ο Καλιώρας. Άνοιξε ως αντίπαλο δέος του Βένου στις σουβλακερί και για χρόνια ήταν περίπου στα ίδια επίπεδα με τον Βένο, δηλαδή κάτι σαν τα "βρώμικα" της Ομόνοιας. Με τον καιρό βελτιώθηκε κάπως αλλά προσωπικά πάντα προτιμούσα οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός των φαγάδικων του Περαχωρίου. Στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας του συγκεκριμένου χώρου, περιλαμβάνονται η έλευση του Φάνη Χριστοδούλου (με κλου της βραδιάς τις προσφωνήσεις του φίλου μας του Καλιώρα "κύριε Χριστοδούλου μας, μεγάλη μας τιμή", κλπ), καθώς και πλείστες όσες περιπτώσεις που ο ίδιος έκανε τον λογαριασμό.

Ίσως να είμαι αρκετά αυστηρός, έχοντας όμως επισκεφθεί αρκετά νησιά και τουριστικούς προορισμόυς της χώρας μας, μπορώ να πω ότι μόλις τα πολύ τελευταία χρόνια άρχισαν να γίνονται στην Ιθάκη σωστές κινήσεις στο θέμα του φαγητού. Η διασκέδαση δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι σε αποδεκτά επίπεδα. Άλλωστε, ο χαρακτήρας του νησιού είναι συγκεκριμένος και ποτέ δεν θα γίνει Μύκονος (εάν δεν το θελήσουν οι κάτοικοι). Η συνέχεια σε επόμενο ποστ....