Σήμερα θα παραθέσω μερικές φωτογραφίες ενός απ' τα ωραιότερα χωριά του νησιού αλλά και της χώρας, του χωριού μου, του Πέρα Χωριού. Απολαύστε.....
Εδώ βλέπουμε το Περαχώρι απ' το Βαθύ, απ' το λιμάνι. Κάποτε οι δύο οικισμοί τελείως διαχωρισμένοι, τώρα βλέπουμε ότι στο λόφο ανάμεσα τους χτίζονται ολοένα καινούρια οικήματα. Στο μέλλον θα υπάρχει σχεδόν τέλεια ένωση των δύο.
Βρισκόμαστε στο λόφο που βλέπαμε προηγουμένως, στον δρόμο προς Περαχώρι. Βλέπουμε ήδη το πρώτο σπίτι του χωριού....
Στη φωτογραφία αυτή δίνεται εύστοχα το ανάγλυφο του χωριού (με μία δόση υπερβολής βέβαια διότι η πλαγιά δεν είναι τόσο απότομη). Φαίνεται ευδιάκριτα η αρχή του δάσους, του Αφεντικού Λόγγου, η είσοδος του οποίου βρίσκεται στα δεξιά και αποτελεί ένα παιχνίδισμα των δέντρων. Ο αμύητος θα δυσκολευθεί πολύ να την εντοπίσει και καλό θα ήταν να έχει έναν ντόπιο μαζί του.
Θυμάμαι παλιότερα, όταν το δάσος ήταν σε καλύτερη κατάσταση και το έδαφος λιγότερο αποσαθρωμένο, μπορούσες άνετα να ανέβεις στην κορυφή του δάσους (πάλι οι "μυημένοι" μόνο έβλεπαν μονοπάτια αόρατα στους άλλους) και να κατέβεις κάνοντας τσουλήθρα πάνω στα πεσμένα εκατομμύρια φύλλα που σχημάτιζαν ένα στρώμα πάνω στο έδαφος. Πολύ συναρπαστικό αν και λίγο επικίνδυνο παιχνίδι για εμάς τους τότε πιτσιρικάδες μια και αν έβρισκες σε πέτρα, είτε χτυπούσες είτε....."απογειωνόσουν". Ωραίες εποχές κι αν αυτό σήμερα φαντάζει ανέφικτο, το δάσος διατηρεί ακόμη τη μαγεία του και τον μυστηριακό του χαρακτήρα....
Λίγο πιό δεξιά, βλέπουμε μέρος του χωριού και αμυδρά το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Ακόμη κι απ' αυτή την απόσταση φαίνεται η τεράστια συστάδα δέντρων που κρατάει ζεστά στην αγκαλιά της το εκκλησάκι.
Ακόμη δεξιότερα, βλέπουμε την πλαγιά που κατηφορίζει προς το Βαθύ, τη Χώρα. Στην άκρη, αμυδρά φαίνεται μέρος της παλιάς εκκλησίας του χωριού η οποία γκρεμίστηκε με τους σεισμούς του '53. Το χωριό εκτεινόταν μέχρι εκεί αλλά κατόπιν αρκετοί μεταφέρθηκαν. Η αρχιτεκτονική του νησιού/χωριού είναι ευδιάκριτη κι εδώ....
Ομίχλη στα ψηλά. Στα χαμηλά, μέρος της δημοσιάς του χωριού. Ένας δρόμος περιδιαβαίνει το χωριό και το αστείο είναι ότι παραμένει διπλής κατευθύνσεως...
Κλασική στέρνα του χωριού, γεμάτη δροσερό νερό. Μια όαση δροσιάς και κάποτε μοναδική λύση ύδρευσης. Πίσω της, τα χαλάσματα, απομεινάρια του μεγάλου σεισμού που δεν άφησε τίποτα όρθιο.
Τα λόγια είναι περιττά νομίζω. Η θέα στην οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενα γραφόμενα μου, βροντοφωνάζει την ύπαρξη της μέσα από μια ηλιόλουστη και καθάρια μέρα που αφήνει το μάτι να περιπλανηθεί πάνω απ' τους λόφους του νησιού, πάνω απ' τη Χώρα, μακριά στο πέλαγος, στην Άτοκο και στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας.
Στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε καθαρότερα τον λόφο της Δρακούλως, ο οποίος πήρε το όνομα του απ' τη γνωστή οικογένεια ερείπια του σπιτιού της οποίας βρίσκονται ακόμη εκεί. Στην κορυφή του, παίζαμε μπάλα πιτσιρικάδες και στις πλαγιές του, οι οποίες είναι γεμάτες ελιές, κυπαρίσσια και βάτα, ιδανικές κρυψώνες, παίζαμε πόλεμο.
Ατέλειωτη, απέραντη ομορφιά μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Απλά......speechless που λένε και οι Αγγλοσάξωνες φίλοι μας.....
Εδώ βλέπουμε το Περαχώρι απ' το Βαθύ, απ' το λιμάνι. Κάποτε οι δύο οικισμοί τελείως διαχωρισμένοι, τώρα βλέπουμε ότι στο λόφο ανάμεσα τους χτίζονται ολοένα καινούρια οικήματα. Στο μέλλον θα υπάρχει σχεδόν τέλεια ένωση των δύο.
Βρισκόμαστε στο λόφο που βλέπαμε προηγουμένως, στον δρόμο προς Περαχώρι. Βλέπουμε ήδη το πρώτο σπίτι του χωριού....
Στη φωτογραφία αυτή δίνεται εύστοχα το ανάγλυφο του χωριού (με μία δόση υπερβολής βέβαια διότι η πλαγιά δεν είναι τόσο απότομη). Φαίνεται ευδιάκριτα η αρχή του δάσους, του Αφεντικού Λόγγου, η είσοδος του οποίου βρίσκεται στα δεξιά και αποτελεί ένα παιχνίδισμα των δέντρων. Ο αμύητος θα δυσκολευθεί πολύ να την εντοπίσει και καλό θα ήταν να έχει έναν ντόπιο μαζί του.
Θυμάμαι παλιότερα, όταν το δάσος ήταν σε καλύτερη κατάσταση και το έδαφος λιγότερο αποσαθρωμένο, μπορούσες άνετα να ανέβεις στην κορυφή του δάσους (πάλι οι "μυημένοι" μόνο έβλεπαν μονοπάτια αόρατα στους άλλους) και να κατέβεις κάνοντας τσουλήθρα πάνω στα πεσμένα εκατομμύρια φύλλα που σχημάτιζαν ένα στρώμα πάνω στο έδαφος. Πολύ συναρπαστικό αν και λίγο επικίνδυνο παιχνίδι για εμάς τους τότε πιτσιρικάδες μια και αν έβρισκες σε πέτρα, είτε χτυπούσες είτε....."απογειωνόσουν". Ωραίες εποχές κι αν αυτό σήμερα φαντάζει ανέφικτο, το δάσος διατηρεί ακόμη τη μαγεία του και τον μυστηριακό του χαρακτήρα....
Λίγο πιό δεξιά, βλέπουμε μέρος του χωριού και αμυδρά το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Ακόμη κι απ' αυτή την απόσταση φαίνεται η τεράστια συστάδα δέντρων που κρατάει ζεστά στην αγκαλιά της το εκκλησάκι.
Ακόμη δεξιότερα, βλέπουμε την πλαγιά που κατηφορίζει προς το Βαθύ, τη Χώρα. Στην άκρη, αμυδρά φαίνεται μέρος της παλιάς εκκλησίας του χωριού η οποία γκρεμίστηκε με τους σεισμούς του '53. Το χωριό εκτεινόταν μέχρι εκεί αλλά κατόπιν αρκετοί μεταφέρθηκαν. Η αρχιτεκτονική του νησιού/χωριού είναι ευδιάκριτη κι εδώ....
Ομίχλη στα ψηλά. Στα χαμηλά, μέρος της δημοσιάς του χωριού. Ένας δρόμος περιδιαβαίνει το χωριό και το αστείο είναι ότι παραμένει διπλής κατευθύνσεως...
Κλασική στέρνα του χωριού, γεμάτη δροσερό νερό. Μια όαση δροσιάς και κάποτε μοναδική λύση ύδρευσης. Πίσω της, τα χαλάσματα, απομεινάρια του μεγάλου σεισμού που δεν άφησε τίποτα όρθιο.
Τα λόγια είναι περιττά νομίζω. Η θέα στην οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενα γραφόμενα μου, βροντοφωνάζει την ύπαρξη της μέσα από μια ηλιόλουστη και καθάρια μέρα που αφήνει το μάτι να περιπλανηθεί πάνω απ' τους λόφους του νησιού, πάνω απ' τη Χώρα, μακριά στο πέλαγος, στην Άτοκο και στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας.
Στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε καθαρότερα τον λόφο της Δρακούλως, ο οποίος πήρε το όνομα του απ' τη γνωστή οικογένεια ερείπια του σπιτιού της οποίας βρίσκονται ακόμη εκεί. Στην κορυφή του, παίζαμε μπάλα πιτσιρικάδες και στις πλαγιές του, οι οποίες είναι γεμάτες ελιές, κυπαρίσσια και βάτα, ιδανικές κρυψώνες, παίζαμε πόλεμο.
Ατέλειωτη, απέραντη ομορφιά μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Απλά......speechless που λένε και οι Αγγλοσάξωνες φίλοι μας.....
1 σχόλιο:
ΩΡΑΙΟ ΧΩΡΙΟ ΦΙΛΕ...ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΕΚΕΙ ΣΤΙΣ 15
Δημοσίευση σχολίου