Διάβασα πρόσφατα ένα αρκετά ενδιαφέρον βιβλίο/μελέτη σχετικά με το γλωσσικό ιδίωμα της Ιθάκης, το οποίο ονομάζεται "Η Γλώσσα της Ιθάκης" και εγράφη από τον Σπύρο Μουσούρη. Πρόκειται περί ενός αρκετά παλαιού πονήματος που φθάνει πίσω στην δεκαετία του '20 (το 1925 έλαβε το πρώτο βραβείο στον διαγωνισμό της "Ελληνικής Γλωσσικής Εταιρείας" του έτους εκείνου).
Ομολογώ πως αρκετές εκ των εκφράσεων και λέξεων μου ήταν παντελώς άγνωστες, άλλες δε, χρησιμοποιούνται σχετικά ευρέως θα έλεγα μια και έχω ακούσει να αναφέρονται κι από μη Θιακούς, πράγμα που σημαίνει ότι χρειάζεται να αναζητηθεί το πώς και γιατί συμπεριλήφθησαν στην έρευνα αυτή μια και ο συγγραφέας αναφέρει ρητώς και κατηγορηματικώς ότι προσπάθησε να συμπεριλάβει μόνον ότι έχει σχέση με το τοπικό ιδίωμα, σε αντίθεση -όπως αναφέρει- με μια άλλη εργασία, αυτήν του Αρχιδούκα της Αυστρίας Σαλβατώρ ("Wintertage auf Itaca. Prag. Druck und Verlag von Heinr. Mercy Sohn") που περιλαμβάνει και κοινές με την υπόλοιπη χώρα εκφράσεις.
Τέλος πάντων, στον χώρο αυτό θα αναφερθούν τόσο όσες εκφράσεις θεωρούνται άγνωστες στο ευρύ κοινό όσο και κάποιες τις οποίες γνωρίζουμε αλλά γράφονται/προφέρονται με διαφορετικό τρόπο. Γενικά μιλώντας, το βιβλίο στηρίχθηκε κυρίως στα λεγόμενα των γερόντων και των γυναικών, των ανθρώπων δηλαδή εκείνων που δεν είχαν φύγει από το νησί και διατηρούσαν -την εποχή εκείνη πάντα- την τοπική ντοπιολαλιά περισσότερο ανόθευτη σε αντίθεση με τους άνδρες, αρκετοί εκ των οποίων άφηναν τον τόπο τους για άλλες πολιτείες και χώρες ως μετανάστες ή ως ναυτικοί.
Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη εκείνη την εποχή η διεθνοποίηση είχε προχωρήσει αρκετά μια και όπως αναφέρει ο συγγραφέας δεν συναντώνταν πλέον ούτε τοπικοί χοροί αλλά ούτε και τραγούδια χορού και τάβλας. Τα περισσότερα δημώδη άσματα είχαν εισαχθεί από την Αιτωλοακαρνανία, τα μόνα ίσως "καθαρά" άσματα είναι ορισμένα μοιρολόγια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου