Καλή Χρονιά!

Εύχομαι καλή υγεία (το κυριότερο) και ευτυχία σε όλους. Καλά μυαλά (μας χρειάζονται), σεμνότητα, ταπεινότητα, δίψα για προσωπική βελτίωση η οποία θα φέρει και τη γενικότερη, σεβασμό στον εαυτό μας και στον πλησίον μας.

Νά 'στε όλοι καλά και το νέο έτος, το οποίο προμηνύεται δύσκολο, να φέρει τα λιγότερα δυνατά προβλήματα!

Δείγματα τοπικής αρχιτεκτονικής...

(Λεπτομέρεια απ' το προηγούμενο)




(Λεπτομέρεια απ' το προηγούμενο)

Και κάποιες λεπτομέρειες :

Καλά Χριστούγεννα!

Εύχομαι Καλά Χριστούγεννα σε όλου/ες.

Κυρίως με υγεία. Όταν υπάρχει αυτά, θα βρούμε τον τρόπο να έχουμε έστω και λίγες στιγμές ευτυχίας.

Νά 'στε όλοι καλά!

Στους Θιακούς ναυτικούς που αγκάλιασε για πάντα το κύμα.........

Μεγάλη η ιστορία του νησιού στα ναυτικά πράγματα και το καπετανιλίκι. Και φυσικά, ανάλογες και οι απώλειες για τις οποίες φτιάχτηκε αυτό το λιτό και απέριττο μνημείο, το οποίο βρίσκεται στο λιμάνι, απέναντι από το αρχοντικό του Δρακούλη.

Για τη σχολή του νησιού, θα αναφερθώ σε επόμενη στιγμή.

Ηλιοβασίλεμα στο Σταυρό.....

Λίγο έξω απ' τον Σταυρό, στην άκρη του δρόμου έχει υπάρξει η μέριμνα για παγκάκια, κάτι που το συναντάμε συχνά στο νησί και είναι πράγματι αξιομνημόνευτο, διότι δείχνει την εκτίμηση των ανθρώπων προς τη μια στιγμή που θα κάτσεις στο παγκάκι και θα ατενίσεις τις διάφορες θέες που σου προσφέρει αυτό το νησί.

Πολύ όμορφο ηλιοβασίλεμα, σε πρώτο πλάνο ο κόλπος του Σταυρού (Πόλη), πίσω διακρίνεται η Κεφαλλονιά. Και παραπίσω, ο ήλιος, ο ηλιάτορας που πάει για ύπνο κοκκινίζοντας τον ουρανό......

Moναστήρι Καθαρών

Οι φετινές φωτό αρχίζουν με το Μοναστήρι στα Καθαρά (Παναγία Καθαριώτισσα), το σήμα κατατεθέν της Ιθάκης, που δεσπόζει στο Νήριτο σαν πετράδι στο στέμμα, ευδιάκριτο από το Βαθύ. Είχα πολλά χρόνια να το επισκεφθώ και ομολογώ πως είχα ξεχάσει σχεδόν τα πάντα...

Παλιότερα υπήρχαν εκατοντάδες αφιερώματα στην Παναγία που όμως (για ληστρικούς λόγους προφανώς) εκλείπουν τώρα, όπως το ίδιο συμβαίνει και με μία εικόνα που αποδίδεται στον Δομήνικο Θεοτοκόπουλο και βρίσκεται σε άλλη εκκλησία, στο Βαθύ.

Το κτίσμα αυτό καθεαυτό, δε θα μπορούσε να αποφύγει τον κανόνα που διέπει τον χαρακτήρα του νησιού, ο οποίος απέχει μακράν απ' το να θεωρηθεί πλούσιος : To αντίθετο, μιλάμε για ξεκάθαρα φτωχό Μοναστήρι, το οποίο συντηρούν με νύχια και δόντια ο παπάς (ο οποίος δε μένει μόνιμα εκεί) και ο κόσμος.

Θερμές ευχαριστίες στις γηραιές κυρίες που μας υποδέχτηκαν και μας κέρασαν γλυκό κουταλιού. Μία από τις φωτογραφίες (η χάλκινη βρύση) αναφέρεται στο οίκημα στο οποίο διαμένουν κατά καιρούς όσοι ανεβαίνουν πάνω εκεί. Βρίσκουν την ησυχία και τη γαλήνη τους καθώς μας είπαν.

Αρχίζουμε λοιπόν απ' την είσοδο και τον περιβάλλοντα χώρο :





To καμπαναριό :



Η εσωτερική αυλή :




Στο εσωτερικό της εκκλησίας, το πολύ ωραίο βιτρώ (λεπτομέρεια : το καράβι-αφιέρωμα) :



Κεντητή εικόνα. Ομολογώ πως δεν έχω ξαναδεί κάτι παρόμοιο πουθενά.



Στο οίκημα, μια παλιά βρύση :



Η θέα προς το Βαθύ :



Kαι προς την Κεφαλονιά :

Διακοπές....

Άρτι αφιχθείς απ' τη μυστηριώδη νήσο μας, μετά από δύο εβδομάδες ξεκούρασης, το βασικότερο που θα ήθελα να πω είναι ότι ο Σεπτέμβρης, τουλάχιστον στις αρχές του είναι ένας πολύ καλός μήνας για διακοπές.

Το παραπάνω έχει να κάνει κυρίως με την μετάβαση στο νησί η οποία γίνεται σαφώς πιό απρόσκοπτα μια και δε χρειάζεται να αγχώνεται κανείς με εισιτήρια κλπ, μια και απ' οποιαδήποτε άλλη πλευρά κι αν το δούμε (φαγητό, nightlife, κοσμοπλημμύρα σε παραλίες, κλπ), το νησί είναι ήδη πολύ ήσυχο. Άντε, ας κάνω μια εξαίρεση για την εύρεση θέσης παρκαρίσματος στην παραλία, όπου με λίγο παραπάνω κόσμο αποτελεί πρόβλημα.

Ησυχία λοιπόν. Η Ιθάκη με τα κανονικά της, τα casual ρούχα, όχι την βραδινή τουαλέτα του Αυγούστου αλλά ούτε και με το ξεφτισμένο τζην του χειμώνα. Η μόνη παραφωνία στη διαμονή μου εκεί ήταν οι τελευταίες αυτές μέρες όταν ο καιρός χάλασε, ψύχρανε και η θάλασσα δεν σε τραβούσε εκτός κι αν ήσουν χειμερινός κολυμβητής.

Φέτος προσπάθησε να επισκεφθώ 1-2 ταβέρνες που δεν είχα ξαναεπισκεφθεί ώστε να εμπλουτίσω τις παραστάσεις μου μια και η επανάληψη είναι μεν μητέρα της μάθησης αλλά και της ανίας. Πολύ καλή εντύπωση μου άφησε μια ταβέρνα στον Σταυρό, η "Πέτρα", η οποία ανήκει σε μια οικογένεια που διατηρεί και κρεοπωλείο ακριβώς δίπλα. Ο πατέρας μου τους γνώριζε από παλιά, όταν ο παππούς μου τους είχε πουλήσει ένα γάϊδαρο (μιλάμε για μια άλλη....τελείως διαφορετική πραγματικότητα). Ομολογώ πως το κρέας ήταν απ' τα καλύτερα που έχω φάει εδώ και αρκετό καιρό και εσυγκρίνετο μόνο με ότι βίωσα σε μια κατ' εξοχήν κρεατοφαγική περιοχή, το Καρπενήσι. Εύγε.

Το Χρυσό Βατόμουρο πάει σε ταβέρνα στις Φρίκες. Φρίκη η δουλειά. Ανούσιο, άνοστο το φαγητό, μου ξανάφερε στο νου το μέσο όρο του νησιού πριν βγουν μπροστά 2-3 καλά εστιατόρια που άνοιξαν τελευταία. Δεν καταλαβαίνω, τόσα χρόνια τα ίδια και τα ίδια δεν έχουν βαρεθεί? Μου κάνει εντύπωση η χαμηλή ποιότητα και δυστυχώς δεν πρόκειται να το παλέψω πάλι για εκεί προτού ανοίξει κάποιος καινούριος. Βαρέθηκα τόσα χρόνια να πηγαίνω εκεί με την προσμονή ότι κάτι μπορεί να έχει αλλάξει και να απογοητεύομαι πλήρως.

Αλγεινή εντύπωση μου προκάλεσε επίσης η κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το ξακουστό Γυμνάσιο της Ιθάκης, το περίφημο Ναυτικό Γυμνάσιο. Θα επανέλθω με κάποιες φωτογραφίες αλλά προς το παρόν, το μόνο που έχω να πω είναι "Ντροπή!".

Ντροπή επίσης και σε όσους επιμένουν να κοροϊδεύουν τους Θιακούς και να υποβιβάζουν τόσο αυτούς όσο και τους τουρίστες που επισκέπτονται την Ιθάκη με το να τους αναγκάζουν να υπομένουν την ταλαιπωρία του ταξιδιού μέσω των παντελώς ακατάλληλων υποδομών των λιμανιών στο Βαθύ και τον Πίσω Αετό. Κι όπως σωστά ανάφερε εφημερίδα του νησιού, δε μπορεί στην Κεφαλονιά να πέφτει χρήμα και να φτιάχνονται ντόκοι, μαρίνες και δε συμμαζεύεται, ενώ στην Ιθάκη μένουμε στο Βαθύ του 1960 και στον Πίσω Αετό όπου ο κόσμος στοιβάζεται κάτω από ένα κιόσκι σαν τα γίδια στο μαντρί, προσπαθώντας να βρει λίγη σκιά! Αίσχος!

Για να κλείσω κάπου εδώ, καλώς σας βρήκα και πάλι. Οι φωτογραφίες θα ακολουθήσουν τις επόμενες ημέρες.

O Ήλιος κι ο Βοριάς

Κάποτε, ο Ήλιος και Βοριάς, βλέποντας έναν άνθρωπο να προχωρά με το παλτό του στον δρόμο, έβαλαν στοίχημα για το ποιός θα καταφέρει να τον κάνει να το βγάλει. Πρώτος ο Βοριάς, άρχισε να φυσά, να λυσσομανά αλλά δεν κατάφερε τίποτα παρά μόνο να κάνει τον ανθρωπάκο να κλείσει το παλτό του μέχρι πάνω. Αποκαμωμένος, γύρισε στον Ήλιο και του είπε "αφού δεν τα κατάφερα εγώ, αποκλείεται να τα καταφέρεις εσύ!" Κι όμως............δε χρειάστηκαν παρά λίγα λεπτά έντονης ηλιοφάνειας και ζέστης για να πετάξει ο άνθρωπος το παλτό του. Ηθικόν δίδαγμα? Οι καλοί τρόποι κερδίζουν.

Αφορμή για την άνω εισαγωγή αποτέλεσε κάτι που μου μετέφεραν γνωστοί μου οι οποίοι επισκέφθηκαν κλαμπ στο Βαθύ, στο οποίο η ευγένεια και το επίπεδο υπηρεσιών ήταν σε σχετικά χαμηλό επίπεδο, κάτι που δεν συνάδει επ' ουδενί με τα δεδομένα και τα ήθη της Ιθάκης.

Μύκονος δεν είμαστε ούτε και θέλουμε να γίνουμε αν είναι να αντιμετωπίζουμε τα μειονεκτήματα καταστάσεων που υφίστανται σε πολύβουα νησιά. Είμαστε Θιακοί, άνθρωποι που το ελεύθερο πνεύμα το κληρονόμησαν απ' τον Οδυσσέα και δεν το υιοθέτησαν απ' τον συγγχρωτισμό με τους τουρίστες.

Θεωρώ πως για να πάει ένας τόπος μπροστά, ειδικά από τουριστικής άποψης, θα πρέπει η συμπεριφορά προς τον πελάτη (είτε τουρίστας είναι αυτός είτε ιθαγενής) να είναι στα ίδια επίπεδα και πάντα κόσμια. Πρώτα απ' όλα, ακόμη και από άποψη marketing να το πάρουμε, ο πελάτης είναι όπως ο ανθρωπάκος με το παλτό στο παραμύθι : Αν τον αγριέψεις δε θα ξαναπατήσει.

Ανατολή από το Περαχώρι......

Ένα καλοκαιρινό πρωϊνό...

Ο ήλιος μόλις έχει βγει και αγκαλιάζει τη θάλασσα....

Το καράβι που γλυστράει πάνω της, είναι μαζί με τον κόκκορα και την κάμεραγουμαν οι μόνοι που έχουν γλυτώσει απ' την αγκαλιά του Μορφέα....

Περαχώρι

Σήμερα θα παραθέσω μερικές φωτογραφίες ενός απ' τα ωραιότερα χωριά του νησιού αλλά και της χώρας, του χωριού μου, του Πέρα Χωριού. Απολαύστε.....

                            
Εδώ βλέπουμε το Περαχώρι απ' το Βαθύ, απ' το λιμάνι. Κάποτε οι δύο οικισμοί τελείως διαχωρισμένοι, τώρα βλέπουμε ότι στο λόφο ανάμεσα τους χτίζονται ολοένα καινούρια οικήματα. Στο μέλλον θα υπάρχει σχεδόν τέλεια ένωση των δύο.

                            

                           



Βρισκόμαστε στο λόφο που βλέπαμε προηγουμένως, στον δρόμο προς Περαχώρι. Βλέπουμε ήδη το πρώτο σπίτι του χωριού....


                            

Στη φωτογραφία αυτή δίνεται εύστοχα το ανάγλυφο του χωριού (με μία δόση υπερβολής βέβαια διότι η πλαγιά δεν είναι τόσο απότομη). Φαίνεται ευδιάκριτα η αρχή του δάσους, του Αφεντικού Λόγγου, η είσοδος του οποίου βρίσκεται στα δεξιά και αποτελεί ένα παιχνίδισμα των δέντρων. Ο αμύητος θα δυσκολευθεί πολύ να την εντοπίσει και καλό θα ήταν να έχει έναν ντόπιο μαζί του.

Θυμάμαι παλιότερα, όταν το δάσος ήταν σε καλύτερη κατάσταση και το έδαφος λιγότερο αποσαθρωμένο, μπορούσες άνετα να ανέβεις στην κορυφή του δάσους (πάλι οι "μυημένοι" μόνο έβλεπαν μονοπάτια αόρατα στους άλλους) και να κατέβεις κάνοντας τσουλήθρα πάνω στα πεσμένα εκατομμύρια φύλλα που σχημάτιζαν ένα στρώμα πάνω στο έδαφος. Πολύ συναρπαστικό αν και λίγο επικίνδυνο παιχνίδι για εμάς τους τότε πιτσιρικάδες μια και αν έβρισκες σε πέτρα, είτε χτυπούσες είτε....."απογειωνόσουν". Ωραίες εποχές κι αν αυτό σήμερα φαντάζει ανέφικτο, το δάσος διατηρεί ακόμη τη μαγεία του και τον μυστηριακό του χαρακτήρα....

                           


Λίγο πιό δεξιά, βλέπουμε μέρος του χωριού και αμυδρά το εκκλησάκι της Αγίας Παρασκευής. Ακόμη κι απ' αυτή την απόσταση φαίνεται η τεράστια συστάδα δέντρων που κρατάει ζεστά στην αγκαλιά της το εκκλησάκι.

                           



Ακόμη δεξιότερα, βλέπουμε την πλαγιά που κατηφορίζει προς το Βαθύ, τη Χώρα. Στην άκρη, αμυδρά φαίνεται μέρος της παλιάς εκκλησίας του χωριού η οποία γκρεμίστηκε με τους σεισμούς του '53. Το χωριό εκτεινόταν μέχρι εκεί αλλά κατόπιν αρκετοί μεταφέρθηκαν. Η αρχιτεκτονική του νησιού/χωριού είναι ευδιάκριτη κι εδώ....

                   


Ομίχλη στα ψηλά. Στα χαμηλά, μέρος της δημοσιάς του χωριού. Ένας δρόμος περιδιαβαίνει το χωριό και το αστείο είναι ότι παραμένει διπλής κατευθύνσεως...


                               



Κλασική στέρνα του χωριού, γεμάτη δροσερό νερό. Μια όαση δροσιάς και κάποτε μοναδική λύση ύδρευσης. Πίσω της, τα χαλάσματα, απομεινάρια του μεγάλου σεισμού που δεν άφησε τίποτα όρθιο.

                               




                               

Τα λόγια είναι περιττά νομίζω. Η θέα στην οποία αναφέρθηκα σε προηγούμενα γραφόμενα μου, βροντοφωνάζει την ύπαρξη της μέσα από μια ηλιόλουστη και καθάρια μέρα που αφήνει το μάτι να περιπλανηθεί πάνω απ' τους λόφους του νησιού, πάνω απ' τη Χώρα, μακριά στο πέλαγος, στην Άτοκο και στις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας.

Στη δεύτερη φωτογραφία βλέπουμε καθαρότερα τον λόφο της Δρακούλως, ο οποίος πήρε το όνομα του απ' τη γνωστή οικογένεια ερείπια του σπιτιού της οποίας βρίσκονται ακόμη εκεί. Στην κορυφή του, παίζαμε μπάλα πιτσιρικάδες και στις πλαγιές του, οι οποίες είναι γεμάτες ελιές, κυπαρίσσια και βάτα, ιδανικές κρυψώνες, παίζαμε πόλεμο.

Ατέλειωτη, απέραντη ομορφιά μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Απλά......speechless που λένε και οι Αγγλοσάξωνες φίλοι μας.....

Νυχτερινή Ζωή (και όχι μόνο) 2

Βαθύ.

Ας αρχίσουμε απ' τη μεριά που είναι το Δημαρχείο (δεξιά όπως μπαίνει το καράβι στο λιμάνι). Μέχρι και την πλατεία βρίσκονται αρκετά ρεστωράν, μεζεδοπωλεία, ταβέρνες, ζαχαροπλαστεία και καφετέριες. Bold όσα ξεχωρίζουν :

Πόρτο : Προσφέρει καφέ, κρέπες και διάφορα φαγητά. Φτιάχνει καλό καφέ ενώ λειτουργεί απ' το πρωί, κλείνει για λίγες ώρες το μεσημέρι και ανοίξει πάλι το απόγευμα. Το κτίριο στέγαζε παλιότερα την ιστορική "Αρεθούσα", το μαγαζί που αποτέλεσε πόλο προστριβών μεταξύ των πιτσιρικάδων/νεαρών που πήγαιναν εκεί για καφέ και ηλεκτρονικά και των γονιών τους. Κόκκινο πανί για τους γονείς το γεγονός πως ο επάνω όροφος πρόσφερε σχετική ιδιωτικότητα, μακριά απ' τα αδιάκριτα βλέμματα τους. Παρατσούκλι του μαγαζιού εκείνου : "Eξάρχεια" (ευρηματικός λαός οι Θιακοί, δε λέω.......!)

Τοξότης : Λίγο πριν το Δημαρχείο. Μικρό μαγαζάκι με καλό καφέ και μεζέδες.

Μέχρι την πλατεία θα βρει κανείς διάφορες ταβερνούλες και σουβλατζίδικα όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για τον δρόμο πίσω από αυτήν. Τόσο αυτές όσο και τα καφενεία και καφετέριες της πλατείας αλλά και μερικές ταβέρνες που βρίσκονται προς τον φούρνο (στο δρόμο προς κατευθύνεται προς Περαχώρι) είναι απλά υποφερτές χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, με εξαίρεση ίσως την ταβέρνα που βρίσκεται απέναντι απ' τον φούρνο, η οποία πιστεύω βρίσκεται σε λίγο καλύτερη μοίρα απ' τους υπόλοιπους. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο "θρυλικό" ζαχαροπλαστείο του Λιβάνη το οποίο κατείχε κάποτε τα πρωτεία με τις πασίγνωστες τρούφες του (μη φανταστείτε κάτι τρομερό, μιλάμε πάντα για τα δεδομένα του νησιού).

Aνάμεσα στην πλατεία και τα μπαράκια της άλλης πλευράς του λιμανιού, βρίσκεται ένα πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο, η βίλα του Δρακούλη. Πρόκειται περί ενός κοσμήματος της πόλης, το οποίο έχει τη δική του πισίνα/λίμνη και γύρω γύρω τραπεζάκια για καφέ. Αν θυμάμαι καλά, στον πάνω όροφο διοργανώνονται εκθέσεις. Το πρόβλημα είναι ότι ο καφές είναι μέτριος και δεν διαφέρει σε τίποτα απ' την πλειοψηφία των μαγαζιών της Αθήνας.

Μάπετ : Το πρώτο μπαράκι που συναντάμε απ' την άλλη πλευρά, κάποτε απ' τα δυνατά μαγαζιά με αρκετά καλή μουσική, πλέον παίζει οτιδήποτε (με την κακή έννοια).

Century : Κλαμπ το στυλ του οποίου θυμίζει λίγο εκσυγχρονισμένη ντίσκο άλλων εποχών. Δεν με εκφράζει, μια φορά μπήκα και βγήκα.

Kρεπερί : Καλός καφές, κρέπες και ποτό από τις 7 περίπου το απόγευμα και μετά. Καλό μαγαζί το οποίο βρίσκεται σε πολύ καλά μουσικά μονοπάτια, παίζοντας soul, jazz, funky αλλά και διάφορα άλλα.

Λάλας : Το παλιότερο μπαράκι το οποίο μέχρι πρότινος έπαιζε πάρα πολύ καλή μουσική. Κι αυτό ψιλοψάχνεται τελευταία και απ' ότι μου λένε φίλοι οι οποίοι επισκέπτονται τα μέρη συχνά, δεν είναι αυτό που ήταν παλιά.

Παρά θιν' αλός : Aπό τις 7 και μετά κι αυτό, για καφέ, ποτό, βάφλες και κάποιες μεξικάνικες συνταγές. Όπως και η κρεπερί, κι αυτό με αρκετά καλή μουσική.

Liberty (πολλά συγνώμη για το τυπογραφικό λάθος το οποίο το παρουσίαζε ως Victory) : Μετά την πιάτσα με τα μπαράκια, ακολουθώντας την παραλιακή οδό προς Λούτσα, ένα πάρα πολύ καλό εστιατόριο το οποίο δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα απ' τα αντίστοιχα Αθηναϊκά. Όπως συζητούσα με τη γυναίκα μου πέρυσι που το επισκεφθήκαμε, αν αυτό το μαγαζί βρισκόταν στο Γκάζι θα είχε τραβήξει πάρα πολύ κόσμο. Πολύ καλή και μοντέρνα διακόσμηση και -το κυριότερο- καλό φαγητό. Τσιμπημένες τιμές για Ιθάκη αλλά από άποψη τιμής/αξίας και έχοντας στο μυαλό ότι το ίδιο φαγητό στην Αθήνα θα το πλήρωνες ακόμη περισσότερο, το κάνει ένα σίγουρο must για τον επισκέπτη. Πολύ όμορφο περιβάλλον με ωραία αυλή. Τα παιδιά που το τρέχουν είναι νέα και -προφανώς- με φρέσκιες ιδέες. Είναι αυτό που έλεγα στο προηγούμενο ποστ μου για τον νέο άνεμο που πνέει στο νησί. Να πάτε ανεπιφύλακτα.

Γρηγόρης : Η πλέον γνωστή στο διεθνές jet set ταβέρνα του νησιού. Απ' την ταρατσούλα του πάνω στο κύμα έχουν περάσει όσοι vips έχουν περάσει απ' το νησί. Δεν είναι απορίας άξιον το ότι μια μέτρια ταβέρνα κατάφερε να έχει τόση απήχηση αν σκεφτούμε το γνωστό με τους τυφλούς και τον μονόφθαλμο : Όταν οι άλλοι έβοσκαν πρόβατα και γίδια και έδιωχναν με την κακώς εννοούμενη χωριατιά τους τους πελάτες, ο Γρηγόρης τους καλωσόριζε και έκανε σωστές κινήσεις.

Μετά τον Γρηγόρη βρίσκεται ο Τσιριμπής, μια ταβέρνα που συγκαταλεγόταν επίσης στη χρυσή μετριότητα που βασίλευε για χρόνια. Μετά απ' αυτόν, υπάρχει άλλο ένα καφέ-μπαρ του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι. Βρίσκεται εκεί που βρισκόταν για χρόνια ο "Βράχος". Μετριότατο και άνευ χαρακτήρα.

Τέλος, στην παραλία της Λούτσας υπάρχει άλλο ένα μπαράκι. Beach bar, όχι τίποτα σπουδαίο κι αυτό.

Το δεύτερο καλύτερο ρεστωράν του νησιού είναι το Χάνι. Βρίσκεται στην καλύτερη θέση από άποψη θέας, στην ομώνυμη τοποθεσία απ' την οποία μπορεί κανείς να δει τόσο την Κεφαλλονιά όσο και το λιμάνι της Ιθάκης. Η μεριά του μαγαζιού που βλέπει Κεφαλλονιά έχει γίνει καφέ-μπαρ, ενώ το ρεστωράν βλέπει στην άλλη μεριά. Πολύ καλό φαγητό, καλή ατμόσφαιρα και θέα. Άλλο ένα must.

Άλλα μπαράκια και εστιατόρια βρίσκονται τόσο στον Σταυρό όσο και στις Φρίκες και στο Κιόνι. Για να είμαι ειλικρινής, έχω καιρό να επισκεφθώ τα εκεί μαγαζιά αλλά δε νομίζω να έχουν αλλάξει και πολλά (με λίγα λόγια μέτρια πράγματα κι εκεί από άποψη φαγητού). Καλό θα ήταν βέβαια, ο επισκέπτης να διαπίστωνε ιδίοις όμμασι το επίπεδο μια και δεν είναι δίκαιο να εκφέρω γνώμη για θέματα που δεν έχω πρόσφατη ιδίαν άποψη.

Εν κατακλείδι : Κατά ένα περίεργο τρόπο, τον καλύτερο καφέ και μουσική τα διαθέτουν μαγαζιά που δεν είναι μπαράκια! Πώς το κατάφεραν αυτό οι συντοπίτες μου, απορώ πραγματικά.

Κλείνοντας, να σημειώσω ότι ο άνω μπούσουλας βασίζεται στο προσωπικό μου γούστο (και των φίλων μου) γι' αυτό και δεν αποτελεί αντικειμενική αλήθεια ούτε και κανενός είδους διαφήμιση για συγκεκριμένους καταστηματάρχες.

Νυχτερινή ζωή (και όχι μόνο) 1

Βλέποντας την κίνηση του blog, χάρηκα και λυπήθηκα ταυτόχρονα. Με χαροποίησε το ότι παρουσιάζεται ιδιαίτερα αυξημένη παρ' όλο που έχω καιρό να το ενημερώσω, το γεγονός όμως πως δεν έχω καταφέρει να ανταποκριθώ με τον τρόπο που θα ήθελα και αξίζει τόσο στο νησί όσο και στους επισκέπτες που σπατάλησαν λίγο απ' τον χρόνο τους περιδιαβαίνοντας τον χώρο μου, με λύπησε.

Τέλος πάντων, προχωρούμε και έστω και καθυστερημένα, μια και σήμερα πιάσαμε Ιούλιο (καλό μήνα σε όλους), θα αναφερθώ στην νυχτερινή ζωή του νησιού. Έστω και καθυστερημένα, ανταποκρίνομαι λοιπόν στο αίτημα του φίλου, για τον οποίο ελπίζω να μην έχει πάει ακόμη στο νησί.

Με τον όρο "νυχτερινή ζωή" θα αναφερθώ τόσο στα μπαράκια όσο και σε εστιατόρια, κλπ. Θα ξεκαθαρίσω ότι για όσα δεν έχω προσωπική άποψη θα στηριχθώ στις απόψεις γνωστών και φίλων.

Αρχίζοντας, θα ξεκινήσω απ' τα μέρη μου, το Περαχώρι, το οποίο εν συγκρίσει με τη δυναμική του και τη χωροταξία του, αποτελεί ίσως τον πλέον αναξιοποίητο τόπο του νησιού. Η θέα που μπορεί να θαυμάσει κανείς απ' το Πάνω Χωριό (η άτυπη ονομασία του μισού Περαχωρίου, απ τη μέση και πάνω) είναι μακράν η καλύτερη από κάθε άλλο χωριό του νησιού, ενώ από πάνω σου δεσπόζει ο Αφεντικός Λόγγος, το μοναδικό δάσος του νησιού. Και όμως, με αυτά τα "προσόντα", δεν υπάρχει ένα σοβαρό καφέ και ταβέρνα. Για χρόνια, τα μόνα μαγαζιά του χωριού ήταν το καφενείο του Βένου το οποίο λειτουργούσε και σαν σουβλατζίδικο και πριν λίγα χρόνια (αφότου μετά τον θάνατο του ιδιοκτήτη το ανέλαβαν οι δύο κόρες του) έγινε εστιατόριο και η ταβέρνα του Χάρη. Ο Βένος έκανε κάποια ανακαίνιση, πέρυσι έγινε κι άλλη και πλέον το μαγαζί είναι ασύγκριτα πιό αξιοπρεπές και ενδιαφέρον, χωρίς όμως να μπορεί κανείς να υποστηρίξει πως αποτελεί κάτι το εξέχων. Όσον αφορά τον Χάρη, αποτελεί μια καλή λύση, χωρίς όμως κι αυτός να αποτελεί κάτι το οποίο θα σου μείνει στη μνήμη. Απλά αξιοπρεπής, γνωστός για το κοτόπουλο τσερέπας του.

Και τα δύο άνω μαγαζιά βρίσκονται σε πολύ καλές τοποθεσίες του χωριού. Ο μεν Βένος στο πλέον κεντρικό, το σημείο συγκέντρωσης και άτυπο "κέντρο βάρους" (μαζί με το παντοπωλείο του Μασάρα λίγο πιό κάτω στο οποίο μαζεύονται οι ντόπιοι για "χαρτί"), ο δε Χάρης στο τέλος του χωριού, το βορειότερο και αριστερότερο άκρο του όπως βλέπουμε το χωριό.

Ένας τρίτος είναι ο Καλιώρας. Άνοιξε ως αντίπαλο δέος του Βένου στις σουβλακερί και για χρόνια ήταν περίπου στα ίδια επίπεδα με τον Βένο, δηλαδή κάτι σαν τα "βρώμικα" της Ομόνοιας. Με τον καιρό βελτιώθηκε κάπως αλλά προσωπικά πάντα προτιμούσα οποιαδήποτε άλλη λύση εκτός των φαγάδικων του Περαχωρίου. Στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας του συγκεκριμένου χώρου, περιλαμβάνονται η έλευση του Φάνη Χριστοδούλου (με κλου της βραδιάς τις προσφωνήσεις του φίλου μας του Καλιώρα "κύριε Χριστοδούλου μας, μεγάλη μας τιμή", κλπ), καθώς και πλείστες όσες περιπτώσεις που ο ίδιος έκανε τον λογαριασμό.

Ίσως να είμαι αρκετά αυστηρός, έχοντας όμως επισκεφθεί αρκετά νησιά και τουριστικούς προορισμόυς της χώρας μας, μπορώ να πω ότι μόλις τα πολύ τελευταία χρόνια άρχισαν να γίνονται στην Ιθάκη σωστές κινήσεις στο θέμα του φαγητού. Η διασκέδαση δεν έχει αλλάξει ιδιαίτερα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν είναι σε αποδεκτά επίπεδα. Άλλωστε, ο χαρακτήρας του νησιού είναι συγκεκριμένος και ποτέ δεν θα γίνει Μύκονος (εάν δεν το θελήσουν οι κάτοικοι). Η συνέχεια σε επόμενο ποστ....

Νέα στοιχεία για τον ερχομό του Οδυσσέα στην Ιθάκη

Αντιγράφω απ' το in.gr :

Aθήνα

Μετά από μελέτη των θέσεων των άστρων και του Ήλιου όπως αναφέρονται στην Οδύσσεια, επιστήμονες υποστηρίζουν ότι προσδιόρισαν την ακριβή ημερομηνία της επιστροφής του Οδυσσέα στην Ιθάκη και της εξόντωσης των μνηστήρων.

Ο Κ.Μπαϊκούζης του Αστρονομικού Παρατηρητήριου στη Λα Πλάτα της Αργεντινής και ο Μαρτσέλο Μαγκνάσκο του Πανεπιστημίου Ροκφέλερ στη Νέα Υόρκη κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Οδυσσέας έφτασε στην Ιθάκη στις 16 Απριλίου του 1178 π.Χ.

Και μπορεί οι ερευνητές να μην έχουν προσδιορίσει ακόμα εάν ο προορισμός του Οδυσσέα ήταν πράγματι η Ιθάκη, ή ίσως η Λευκάδα ή η Κεφαλλονιά, ωστόσο κατάφεραν να υπολογίσουν την ημερομηνία επιστροφής του στην πατρίδα του.

Σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Μπαϊκούζη στην εφημερίδα Το Βήμα, οι επιστήμονες χρησιμοποίησαν τρεις αστρονομικές αναφορές για τον υπολογισμό της ημερομηνίας: την αναφορά σε ολική έκλειψη Ηλίου κατά την επιστροφή του Οδυσσέα, τη θέση της Αφροδίτης έξι ημέρες πριν την εξόντωση των μνηστήρων και την αναφορά στους αστερισμούς όταν ο Οδυσσέας φεύγει από την Καλυψώ.

Οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι ο Όμηρος είχε γνώση των αστρονομικών φαινομένων. Η μελέτη, η οποία δημοσιεύθηκε στο επιστημονικό έντυπο «Proceedings of the National Academy of Sciences», δεν αποδεικνύει, σύμφωνα με τον κ. Μπαϊκούζη «την ιστορικότητα της επιστροφής του Οδυσσέα, αλλά αποδεικνύει ότι ο Όμηρος γνώριζε ορισμένα αστρονομικά φαινόμενα που έλαβαν χώρα πολύ πριν από την εποχή του».

Παραλίες του νησιού....

Φίλος με ρώτησε ποιές είναι οι καλύτερες παραλίες του νησιού καθώς και για την νυχτερινή ζωή, ειδικά στο Βαθύ. Μια απλή και κλασική ερώτηση δηλαδή για κάποιον ο οποίος ενδιαφέρεται να επισκεφθεί για πρώτη φορά κάποιο νησί. Μια και το θέμα αφορά πολλούς, κι επειδή σκεπτόμουν να κάνω μια γενικότερη αναφορά, αποφάσισα να απαντήσω σε νέο ποστ. Ευχαριστώ το φίλο Γιάννη για την ερώτηση του και απολογούμαι διότι δεν μπόρεσα να απαντήσω νωρίτερα.

Λοιπόν,

Παρ' όλο που το θέμα "όμορφη παραλία" είναι κάτι σαφώς υποκειμενικό μια και για άλλους καλές είναι οι μεγάλες αμμουδιές ενώ για κάποιους άλλους οι μικρές βοτσαλιές, θα προσπαθήσω να απαντήσω βάσει ενός όσο το δυνατόν πιό αντικειμενικού κριτηρίου (άλλωστε, οπως έχω πει, όλες οι παραλίες του νησιού είναι είτε μεγάλο είτε μικρότερο βότσαλο). Εν πρώτοις θα περιγράψω όλες τις παραλίες οι οποίες είναι προσβάσιμες με αυτοκίνητο. Στο σημείο αυτό θα ήθελα να τονίσω ότι εάν κάποιος διαθέτει σκάφος, είναι ότι καλύτερο για να εξερευνήσει την Ιθάκη μια και αρκετές ακρογιαλιές είναι απροσπέλαστες ακόμη και με τα πόδια. Δυστυχώς, κάποιες εξ αυτών είναι πιό γνωστές στους Ιταλούς με τα φουσκωτά τους απ' ότι σ' εμάς.

1. Γιδάκι (την περιγράφω σε προηγούμενο ποστ μου. Η μετάβαση μπορεί να γίνει είτε με τα πόδια (μισή ώρα δρόμος από μονοπάτι) είτε με καραβάκι απ' το Βαθύ, είτε φυσικά με ιδιόκτητο σκάφος. Η καλύτερη παραλία του νησιού, με μικρά βότσαλα και πράσινο χρώμα. Πολύς νεαρόκοσμος, μπαράκι με μπιτ, ενοικιάσεις κανώ και windsurf.

2. Άγιος Γιάννης. Είναι στο δρόμο προς το Σταυρό και εκεί κατεβαίνει κανείς από δρόμο που βρίσκεται μέσα στο χωριό Λεύκη. Σε κάποιο σημείο πρέπει να αφήσουμε το αυτοκίνητο και να συνεχίσουμε με τα πόδια (5λεπτος ποδαρόδρομος με μέτρια για τους αμύητους δυσκολία ανάβασης/κατάβασης). Αρκετά καλή και με ωραίο σχήμα, το οποίο μαζί με τα μέτρια/μεγάλα λευκά βότσαλα, όταν την βλέπεις ψηλά απ' το δρόμο της δίνει έναν εξωτικό αέρα. Ελάχιστη σκιά και λίγη προσοχή διότι έχει ρευματάκι.

3. Αφάλες. Φωτογραφία τους φαίνεται στο ποστ μου για την Εξωγή. Η παραλία είναι σχετικά καλή με μεγάλα βότσαλα. Ακόμη καλύτερη βέβαια είναι αυτή που φαίνεται με τα τυρκουάζ νερά λίγο πιό πέρα, στην οποία όμως πάει κανείς μόνο με σκάφος.

4. Μπροστά Αετός. Μεγάλη παραλία με μέτριο/χοντρό βότσαλο. Πιό καλή είναι η μισή της πλευρά προς τα αριστερά όπως βλέπουμε τη θάλασσα μια και η υπόλοιπη έχει πολλά φύκια. Σκιά δεν υπάρχει εκτός από μια μεγάλη συκιά. Αν σας ενοχλούν οι σφήκες, κρατήστε απόσταση.

5. Μηνύματα. Στο δρόμο προς Σχίνο, η πρώτη παραλία που βρίσκει κανείς. Ήσυχη, με μικρό βότσαλο, πηγαίνουν περισσότερο οικογένειες. Αξιοπρεπής παραλία, για κάποιους βαρετή αλλά ιδανική για μένα και την πιτσιρίκα διότι είναι εύκολα προσβάσιμη, ήσυχη και σε αρκετά μέρη έχει σκιά.

6. Σχίνος. Ήσυχη και αυτή, με χωματόδρομο (βατό) από τα Μηνύματα, με μικρό βότσαλο επίσης, λιγότερες οικογένειες μια και είναι πιό μακριά αλλά περισσότερος νεαρόκοσμος. Μεγάλο μείον το ότι στο πάρκινγκ (ο Θεός να το κάνει) που υπάρχει πριν την αρχή της παραλίας, γίνεται το αδιαχώρητο και πολύ συχνά, τα δίποδα που παρκάρουν όπου βρουν, σε αναγκάζουν να κάνεις όπισθεν για πολλές δεκάδες μέτρα μια και δεν χωράς να γυρίσεις. Μέτρια επίσης αλλά με αρκετή σκιά.

7.Λούτσα. Κοντά στην είσοδο του λιμανιού, αριστερά όπως μπαίνει το πλοίο, η κατ' εξοχήν παραλία των πιτσιρικάδων και του (πολύ) νεαρόκοσμου που συνήθως πάει μαζί με γονιούς ή τους φίλους του. Έχει ένα μπαράκι, ψιλό βότσαλο, μερικές καμπίνες. Αδιάφορη.

8. Καμίνια. Πρόσβαση από βατό χωματόδρομο (λίγη δυσκολία σε μερικά σημεία αν έχεις κανονικό ΙΧ και όχι SUV), μια απ' τις παραλίες-μύθους του νησιού, στην οποία πήγαιναν σαν εκδρομή με τα πόδια και τα γαϊδούρια οι ντόπιοι (μικροί κάναμε 3 ώρες περίπου απ' το Περαχώρι.........άλλες εποχές.). Γνώμη μου? Όχι κάτι το ιδιαίτερο. Πολύ κακό για το τίποτα....

9. Σταυρός. Η δημοτική παραλία, διαμορφωμένη με χαλίκι το οποίο είχαν ρίξει πολλά χρόνια πριν. Τίποτα ιδιαίτερο, το μόνο πράγμα που σαν παιδιά μας τραβούσε εκεί ήταν ο ντόκος των σκαφών απ' όπου κάναμε βουτιές.

10. Πίσω Αετός. Κάποτε μια πανέμορφη παραλία, διατηρεί ακόμη αρκετά καλά στοιχεία αλλά έχει (εδώ και χρόνια) προβλήματα με την πίσσα, ενώ μεγάλο μείον είναι και ότι δίπλα ακριβώς είναι πλέον το σημείο που δένει το φέρυ μποτ από την Πάτρα. Έχει έναν πανέμορφο βυθό.

11.Δεξά (ή Δεξιά). Η πρώτη παραλία που συναντάμε φεύγοντας απ' το Βαθύ προς τα χωριά της Β. Ιθάκης. Κάποτε με λίγο φύκι, χρόνια πριν έριξαν φορτίο με άμμο το οποίο όμως μετά από τόσο καιρό έχει φύγει σε κάποια σημεία. Αξιοπρεπής κι αυτή, με αρκετή σκιά.

12. Φιλιατρό. Σχετικά νέα παραλία, μόλις λίγα χρόνια πριν άνοιξε στο ευρύ κοινό. Νεανική, με μπαράκι, μέτριο βότσαλο. Αρκετός κόσμος, αξιοπρεπής παραλία.

13. Σαρακήνικο. Κοντά στο Φιλιατρό, όχι καλύτερο απ' το τελευταίο.

14. Φρίκες. Έξω απ' τις Φρίκες, στο δρόμο προς Κιόνι, θα βρούμε 3 μικρές πολύ όμορφες και γραφικές βοτσαλιές. Μαζεύουν αρκετό κόσμο.

15. Πριν το Κιόνι, μια μέτρια σε μέγεθος (για τα δεδομένα του νησιού) παραλία, μέτριο προς χοντρό βότσαλο. Ήσυχη, όχι τίποτε εκπληκτικό.

Θα συνεχίσω σε επόμενο ποστ με την νυχτερινή ζωή στο Βαθύ...

Μαραθιάς

Για να πας στον Μαραθιά μπορείς να ξεκινήσεις τόσο από τη Χώρα (Βαθύ) όσο κι απ' το Περαχώρι. Ο δρόμος πλέον όλος με τσιμέντο, μπορείς να τον διασχίσεις άνετα με το αυτοκίνητο, το μόνο πρόβλημα είναι πως μια και πρόκειται για παλιό επαρχιακό χωματόδρομο, είναι αρκετά στενός. Στρίβοντας προς Μαραθιά, το τσιμέντο παραχωρεί τη θέση του σε πατημένο χωματόδρομο τον οποίο μπορεί κανείς επίσης εύκολα να διασχίσει ακόμη και με μη 4Χ4 αυτοκίνητο (με κάποιες μικροεξαιρέσεις). Τί έχει να κερδίσει? Αναμφισβήτητα μια ήσυχη διαδρομή η οποία δίνει τη δυνατότητα να θαυμάσουμε τη θέα που μπορεί να εχει κανείς από το νοτιοανατολικό τμήμα του νησιού προς την Άτοκο (το νησάκι που φαίνεται στο βάθος), τις ακτές της Αιτωλοακαρνανίας αλλά και το ίδιο το νησί το οποίο αποκαλύπτει μερικές απ' τις κρυφές του χάρες. Μπορούμε να δούμε επίσης ένα απ' τα ιχθυοτροφεία του νησιού καθώς και μέρος απ' το ακρωτήρι του Σαρακήνικου. (το σημείο όπου πάρθηκε η φωτογραφία με μαύρη βούλα)
Στη δεύτερη αυτή φωτογραφία, βλέπουμε μέρος του ιδιωτικού μικρονησιού Πέρα Πηγάδι το οποίο βρίσκεται τόσο κοντά στο νησί ώστε κανείς αποκομίζει την λανθασμένη εντύπωση πως πρόκειται για ακρωτήρι του.......