Νυχτερινή Ζωή (και όχι μόνο) 2

Βαθύ.

Ας αρχίσουμε απ' τη μεριά που είναι το Δημαρχείο (δεξιά όπως μπαίνει το καράβι στο λιμάνι). Μέχρι και την πλατεία βρίσκονται αρκετά ρεστωράν, μεζεδοπωλεία, ταβέρνες, ζαχαροπλαστεία και καφετέριες. Bold όσα ξεχωρίζουν :

Πόρτο : Προσφέρει καφέ, κρέπες και διάφορα φαγητά. Φτιάχνει καλό καφέ ενώ λειτουργεί απ' το πρωί, κλείνει για λίγες ώρες το μεσημέρι και ανοίξει πάλι το απόγευμα. Το κτίριο στέγαζε παλιότερα την ιστορική "Αρεθούσα", το μαγαζί που αποτέλεσε πόλο προστριβών μεταξύ των πιτσιρικάδων/νεαρών που πήγαιναν εκεί για καφέ και ηλεκτρονικά και των γονιών τους. Κόκκινο πανί για τους γονείς το γεγονός πως ο επάνω όροφος πρόσφερε σχετική ιδιωτικότητα, μακριά απ' τα αδιάκριτα βλέμματα τους. Παρατσούκλι του μαγαζιού εκείνου : "Eξάρχεια" (ευρηματικός λαός οι Θιακοί, δε λέω.......!)

Τοξότης : Λίγο πριν το Δημαρχείο. Μικρό μαγαζάκι με καλό καφέ και μεζέδες.

Μέχρι την πλατεία θα βρει κανείς διάφορες ταβερνούλες και σουβλατζίδικα όπως επίσης το ίδιο ισχύει και για τον δρόμο πίσω από αυτήν. Τόσο αυτές όσο και τα καφενεία και καφετέριες της πλατείας αλλά και μερικές ταβέρνες που βρίσκονται προς τον φούρνο (στο δρόμο προς κατευθύνεται προς Περαχώρι) είναι απλά υποφερτές χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο, με εξαίρεση ίσως την ταβέρνα που βρίσκεται απέναντι απ' τον φούρνο, η οποία πιστεύω βρίσκεται σε λίγο καλύτερη μοίρα απ' τους υπόλοιπους. Ιδιαίτερη μνεία θα πρέπει να γίνει στο "θρυλικό" ζαχαροπλαστείο του Λιβάνη το οποίο κατείχε κάποτε τα πρωτεία με τις πασίγνωστες τρούφες του (μη φανταστείτε κάτι τρομερό, μιλάμε πάντα για τα δεδομένα του νησιού).

Aνάμεσα στην πλατεία και τα μπαράκια της άλλης πλευράς του λιμανιού, βρίσκεται ένα πανέμορφο νεοκλασικό κτίριο, η βίλα του Δρακούλη. Πρόκειται περί ενός κοσμήματος της πόλης, το οποίο έχει τη δική του πισίνα/λίμνη και γύρω γύρω τραπεζάκια για καφέ. Αν θυμάμαι καλά, στον πάνω όροφο διοργανώνονται εκθέσεις. Το πρόβλημα είναι ότι ο καφές είναι μέτριος και δεν διαφέρει σε τίποτα απ' την πλειοψηφία των μαγαζιών της Αθήνας.

Μάπετ : Το πρώτο μπαράκι που συναντάμε απ' την άλλη πλευρά, κάποτε απ' τα δυνατά μαγαζιά με αρκετά καλή μουσική, πλέον παίζει οτιδήποτε (με την κακή έννοια).

Century : Κλαμπ το στυλ του οποίου θυμίζει λίγο εκσυγχρονισμένη ντίσκο άλλων εποχών. Δεν με εκφράζει, μια φορά μπήκα και βγήκα.

Kρεπερί : Καλός καφές, κρέπες και ποτό από τις 7 περίπου το απόγευμα και μετά. Καλό μαγαζί το οποίο βρίσκεται σε πολύ καλά μουσικά μονοπάτια, παίζοντας soul, jazz, funky αλλά και διάφορα άλλα.

Λάλας : Το παλιότερο μπαράκι το οποίο μέχρι πρότινος έπαιζε πάρα πολύ καλή μουσική. Κι αυτό ψιλοψάχνεται τελευταία και απ' ότι μου λένε φίλοι οι οποίοι επισκέπτονται τα μέρη συχνά, δεν είναι αυτό που ήταν παλιά.

Παρά θιν' αλός : Aπό τις 7 και μετά κι αυτό, για καφέ, ποτό, βάφλες και κάποιες μεξικάνικες συνταγές. Όπως και η κρεπερί, κι αυτό με αρκετά καλή μουσική.

Liberty (πολλά συγνώμη για το τυπογραφικό λάθος το οποίο το παρουσίαζε ως Victory) : Μετά την πιάτσα με τα μπαράκια, ακολουθώντας την παραλιακή οδό προς Λούτσα, ένα πάρα πολύ καλό εστιατόριο το οποίο δεν έχει να ζηλέψει απολύτως τίποτα απ' τα αντίστοιχα Αθηναϊκά. Όπως συζητούσα με τη γυναίκα μου πέρυσι που το επισκεφθήκαμε, αν αυτό το μαγαζί βρισκόταν στο Γκάζι θα είχε τραβήξει πάρα πολύ κόσμο. Πολύ καλή και μοντέρνα διακόσμηση και -το κυριότερο- καλό φαγητό. Τσιμπημένες τιμές για Ιθάκη αλλά από άποψη τιμής/αξίας και έχοντας στο μυαλό ότι το ίδιο φαγητό στην Αθήνα θα το πλήρωνες ακόμη περισσότερο, το κάνει ένα σίγουρο must για τον επισκέπτη. Πολύ όμορφο περιβάλλον με ωραία αυλή. Τα παιδιά που το τρέχουν είναι νέα και -προφανώς- με φρέσκιες ιδέες. Είναι αυτό που έλεγα στο προηγούμενο ποστ μου για τον νέο άνεμο που πνέει στο νησί. Να πάτε ανεπιφύλακτα.

Γρηγόρης : Η πλέον γνωστή στο διεθνές jet set ταβέρνα του νησιού. Απ' την ταρατσούλα του πάνω στο κύμα έχουν περάσει όσοι vips έχουν περάσει απ' το νησί. Δεν είναι απορίας άξιον το ότι μια μέτρια ταβέρνα κατάφερε να έχει τόση απήχηση αν σκεφτούμε το γνωστό με τους τυφλούς και τον μονόφθαλμο : Όταν οι άλλοι έβοσκαν πρόβατα και γίδια και έδιωχναν με την κακώς εννοούμενη χωριατιά τους τους πελάτες, ο Γρηγόρης τους καλωσόριζε και έκανε σωστές κινήσεις.

Μετά τον Γρηγόρη βρίσκεται ο Τσιριμπής, μια ταβέρνα που συγκαταλεγόταν επίσης στη χρυσή μετριότητα που βασίλευε για χρόνια. Μετά απ' αυτόν, υπάρχει άλλο ένα καφέ-μπαρ του οποίου το όνομα δεν θυμάμαι. Βρίσκεται εκεί που βρισκόταν για χρόνια ο "Βράχος". Μετριότατο και άνευ χαρακτήρα.

Τέλος, στην παραλία της Λούτσας υπάρχει άλλο ένα μπαράκι. Beach bar, όχι τίποτα σπουδαίο κι αυτό.

Το δεύτερο καλύτερο ρεστωράν του νησιού είναι το Χάνι. Βρίσκεται στην καλύτερη θέση από άποψη θέας, στην ομώνυμη τοποθεσία απ' την οποία μπορεί κανείς να δει τόσο την Κεφαλλονιά όσο και το λιμάνι της Ιθάκης. Η μεριά του μαγαζιού που βλέπει Κεφαλλονιά έχει γίνει καφέ-μπαρ, ενώ το ρεστωράν βλέπει στην άλλη μεριά. Πολύ καλό φαγητό, καλή ατμόσφαιρα και θέα. Άλλο ένα must.

Άλλα μπαράκια και εστιατόρια βρίσκονται τόσο στον Σταυρό όσο και στις Φρίκες και στο Κιόνι. Για να είμαι ειλικρινής, έχω καιρό να επισκεφθώ τα εκεί μαγαζιά αλλά δε νομίζω να έχουν αλλάξει και πολλά (με λίγα λόγια μέτρια πράγματα κι εκεί από άποψη φαγητού). Καλό θα ήταν βέβαια, ο επισκέπτης να διαπίστωνε ιδίοις όμμασι το επίπεδο μια και δεν είναι δίκαιο να εκφέρω γνώμη για θέματα που δεν έχω πρόσφατη ιδίαν άποψη.

Εν κατακλείδι : Κατά ένα περίεργο τρόπο, τον καλύτερο καφέ και μουσική τα διαθέτουν μαγαζιά που δεν είναι μπαράκια! Πώς το κατάφεραν αυτό οι συντοπίτες μου, απορώ πραγματικά.

Κλείνοντας, να σημειώσω ότι ο άνω μπούσουλας βασίζεται στο προσωπικό μου γούστο (και των φίλων μου) γι' αυτό και δεν αποτελεί αντικειμενική αλήθεια ούτε και κανενός είδους διαφήμιση για συγκεκριμένους καταστηματάρχες.