Αναπόσπαστος σύντροφος των σχολικών μας χρόνων ήταν ο Ντίντης ο κουρέας. Ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που έκανε ότι μπορούσε να περισώσει από τα μαλλιά μας αφού οι συνεχείς επιθέσεις και εντολές καθηγητών και Γυμνασιάρχου ήταν ανελέητες! Σε γκρουπ ή μεμονωμένα, αποστολή στου Ντίντη για τα περαιτέρω! Μας ήθελαν με ένα τσουλούφι μπροστά σαν τα τραγάκια!
Το κουρείο του Ντίντη ήταν κάπου εκεί που είναι το Επαρχείο σήμερα και το σπίτι του δεξιά από του Σπαλιου όπως ανεβαίνεις για του Μπαρούνου με μια τεράστια κληματαριά μπροστά. Την πρόσεχε σαν τα μάτια του και τα σταφύλια στις σακούλες απο νωρίς! Κατά την διάρκεια της κουράς, μας εξέφραζε την περηφάνεια του αλλά και τον μεγάλο του καημό γι αυτήν : Περηφάνια για την ποιότητα και το μέγεθος των σταφυλιών «σαν παιδιά σας λέω» αλλά και αβάστακτο καημό γιατί δεχόταν συνεχείς και ανελέητες επιθέσεις στην κληματαριά από το αθάνατο δίδυμο Μάκη του Σμπερνή και Τσάντη!!!
Είχε λαβει ο Ντίντης τα μέτρα του! Έδεσε μια μεταξότριχα στην κληματαριά που κατέληγε σε ένα κουδουνάκι στο κεφαλάρι του κρεβατιού του! Έτσι, με το παραμικρό κούνημα κατά το κόψιμο των σταφυλιών, να ξυπνήσει! Αμ δε!!!Οι συγχωρεμένοι Μάκης και Τσάντης, πανύψηλα παιδιά, έπαιρνε ο ένας τον άλλον στον ώμο, κόβανε ανάλαφρα σταφύλια και δίνανε στο τέλος κι ένα γερό τράνταγμα στην κληματαριά και γίνονταν καπνός! Πεταγόταν ο Ντίντης με τα σώβρακα και το μόνο που του έμενε ηταν τα χαχανητά των διαβολάκων όπως ροβόλαγαν κατά κάτω και τα πειστήρια του εγκλήματος, οι ρόγες που είχαν πέσει κάτω!
Αυτό γινόταν κάθε βασανισμένο τέλος καλοκαιριού και φθινοπώρου για τον Ντίντη. Σταφύλι δεν έβλεπε και δεν έκλεινε και μάτι! Ανήσυχοι κι εμείς γιατί ήταν τρελλαμένος και νευρικός κι όπως καθάριζε με το ξυράφι τη σφαή μας μπορούσε να του ξεφύγει κι όλας! Έψαχνε απεγνωσμένα για λύση. Τελικά την βρήκε. Τον βρήκαμε μια μέρα ευτυχισμένο και σιγοτραγουδούσε. Η λύση ήταν με βάση τα σοσιαλιστικά ιδεώδη!
Κάλεσε τον Μάκη και τον Τσάντη σε σύσκεψη με πρακτικογράφο! "Μάγκες μπράβο σας, μου έχετε αλλάξει τον αδόξαστο, λοιπόν αντί να σας κυνηγάω και να σας γεμίσω τον κώλο με σκάγια, συμφωνείτε να φυλάτε εσείς την κληματαριά και από τους άλλους επίδοξους μνηστήρες (υπήρχαν άφθονοι) και να μοιραζόμαστε τα σταφύλια"! Όπερ και εγένετο!Δώσανε τα χέρια κι έτσι επήλθε μ'αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο ανακωχή! Ηρέμησε και ο Ντίντης, ηρεμήσαμε κι εμείς από τον φόβο να χάσουμε από καμιά αδέξια κίνηση του νευρικού και θυμωμένου Ντίντη την σφαή μας! Θεός σχωρέσει και τους τρεις! Ωραίοι τύποι και μιας όμορφης, άλλης εποχής!
Καλά να περνάτε.
Γιάννης Λιβάνης
Το κουρείο του Ντίντη ήταν κάπου εκεί που είναι το Επαρχείο σήμερα και το σπίτι του δεξιά από του Σπαλιου όπως ανεβαίνεις για του Μπαρούνου με μια τεράστια κληματαριά μπροστά. Την πρόσεχε σαν τα μάτια του και τα σταφύλια στις σακούλες απο νωρίς! Κατά την διάρκεια της κουράς, μας εξέφραζε την περηφάνεια του αλλά και τον μεγάλο του καημό γι αυτήν : Περηφάνια για την ποιότητα και το μέγεθος των σταφυλιών «σαν παιδιά σας λέω» αλλά και αβάστακτο καημό γιατί δεχόταν συνεχείς και ανελέητες επιθέσεις στην κληματαριά από το αθάνατο δίδυμο Μάκη του Σμπερνή και Τσάντη!!!
Είχε λαβει ο Ντίντης τα μέτρα του! Έδεσε μια μεταξότριχα στην κληματαριά που κατέληγε σε ένα κουδουνάκι στο κεφαλάρι του κρεβατιού του! Έτσι, με το παραμικρό κούνημα κατά το κόψιμο των σταφυλιών, να ξυπνήσει! Αμ δε!!!Οι συγχωρεμένοι Μάκης και Τσάντης, πανύψηλα παιδιά, έπαιρνε ο ένας τον άλλον στον ώμο, κόβανε ανάλαφρα σταφύλια και δίνανε στο τέλος κι ένα γερό τράνταγμα στην κληματαριά και γίνονταν καπνός! Πεταγόταν ο Ντίντης με τα σώβρακα και το μόνο που του έμενε ηταν τα χαχανητά των διαβολάκων όπως ροβόλαγαν κατά κάτω και τα πειστήρια του εγκλήματος, οι ρόγες που είχαν πέσει κάτω!
Αυτό γινόταν κάθε βασανισμένο τέλος καλοκαιριού και φθινοπώρου για τον Ντίντη. Σταφύλι δεν έβλεπε και δεν έκλεινε και μάτι! Ανήσυχοι κι εμείς γιατί ήταν τρελλαμένος και νευρικός κι όπως καθάριζε με το ξυράφι τη σφαή μας μπορούσε να του ξεφύγει κι όλας! Έψαχνε απεγνωσμένα για λύση. Τελικά την βρήκε. Τον βρήκαμε μια μέρα ευτυχισμένο και σιγοτραγουδούσε. Η λύση ήταν με βάση τα σοσιαλιστικά ιδεώδη!
Κάλεσε τον Μάκη και τον Τσάντη σε σύσκεψη με πρακτικογράφο! "Μάγκες μπράβο σας, μου έχετε αλλάξει τον αδόξαστο, λοιπόν αντί να σας κυνηγάω και να σας γεμίσω τον κώλο με σκάγια, συμφωνείτε να φυλάτε εσείς την κληματαριά και από τους άλλους επίδοξους μνηστήρες (υπήρχαν άφθονοι) και να μοιραζόμαστε τα σταφύλια"! Όπερ και εγένετο!Δώσανε τα χέρια κι έτσι επήλθε μ'αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο ανακωχή! Ηρέμησε και ο Ντίντης, ηρεμήσαμε κι εμείς από τον φόβο να χάσουμε από καμιά αδέξια κίνηση του νευρικού και θυμωμένου Ντίντη την σφαή μας! Θεός σχωρέσει και τους τρεις! Ωραίοι τύποι και μιας όμορφης, άλλης εποχής!
Καλά να περνάτε.
Γιάννης Λιβάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου