Καλημέρα σε όλες και όλους.
Όταν έμειναν οι γονείς μου μόνοι αφού εμείς τα παιδιά φτιάξαμε τις οικογένειές μας και σκορπίσαμε (άλλωστε υπήρχαν και επαγγελματικοί λόγοι) αποφάσισα και τους πήρα ένα σκύλο.
Πήγα στην Νέα Ερυθραία και αγόρασα ένα πιστοποιημένο μπόξερ, ονόματι Ρούντι. Αυτό το ζώο ηταν περίπτωση : Πολλοί άλλωστε θα το θυμούνται στο χωριό και στη Χώρα! Η εξυπνάδα, η αφοσίωση του και τα παιγνίδια του ήταν απερίγραπτα! Όπου κι αν πηγαίναμε έπρεπε να τον πάρουμε μαζί μας και ψόφαγε για βόλτες με το αυτοκίνητο!!!
Μια Μεγάλη Εβδομάδα τον πήρα και πήγαμε στις βλίχες μετά τον Πίσω Αετό αριστερά όπως κοιτάς την θάλασσα για να βγάλω αχινούς. Ήταν τέλη Απριλίου, ζεστός ο καιρός. Αυτός, κωλοκάθισε στην αμμουδιά κι εγώ πήρα την απόχη και κολυμπώντας έφθασα σε ένα σημείο που είχε αχινούς και κάνοντας βουτιές τους μάζευα. Τα αυτιά μου βουλωμένα με ωτοασπίδες. Αφοσιωμένος στο έργο μου, κάνω μια βουτιά, βγαίνω με το πρόσωπο κατά την θάλασσα και ξαφνικά νιώθω ένα γερό σκούντημα στην πλάτη! Κυριολεκτικά τα έχασα, τρομοκρατήθηκα μέχρι να δω τι είναι! Γυρίζω και ήταν ο Ρούντι! Αρνιόταν να βγη έξω, είχε φαίνεται βαρεθή να περιμένει, οπότε τα μαζέψαμε και φύγαμε. Έκτοτε, το πρόβλημα ήταν ότι όπου έβλεπε θάλασσα, βούταγε ακόμα και στη Χώρα που ακολουθούσε τους δικούς μου! Γι'αυτό και τον έδεναν, οπότε είχαμε κλάματα μέχρι την επιστροφή τους!!
Ήμουν σε ένα καράβι και είχαμε πάει απο την Μότορ Όιλ στο Δυρράχιο της Αλβανίας φωτιστικό πετρέλαιο. Οι Αλβανοί δεν το παραλάμβαναν γιατί ήταν πολύ καλής ποιότητος! Ούτε το παρέλαβαν τελικά, ήθελαν με αρκετά ψηλότερο σημείο ανάφλεξης. Μετά 12 μέρες πήραμε το δρόμο της επιστροφής και μια και θα πέρναγα έξω από το Θιάκι μας και είχα αρκετό καιρό να δω τους γονείς μου, τους ειδοποίησα και κατέβηκαν με το γαιδούρι στα Καμίνια. Φορτωμένο το καράβι, ρισκάρισα γνωρίζοντας τα νερά αφού εκεί μάθαμε όλη η παλιοπαρέα μπάνιο και μπήκα εκεί μέσα! Μας χώραγε δεν μας χώραγε! Ριξαμε την βάρκα και ξεκινήσαμε για την αμμουδιά που περίμεναν οι γονείς μου και ο σκύλος δίπλα να χοροπηδάει και να γαυγίζει σαν τρελός και ξαφνικά δίνει μια, πέφτει στην θάλασσα και κολυμπούσε ολοταχώς για την βάρκα! Ήλθε κοντά και τον αρπάξαμε τον ανεβάσαμε πάνω. Μας έκανε και μούσκεμα και σε λίγο συνάντησα και τους δικούς μου! Συγκινηθήκαμε καθώς κι αυτοί που με συνόδευαν!
Οταν πέθανε ο πατέρας μου, ο σκύλος πήγαινε στον τάφο κι έκλαιγε, κάτι που τις σημερινές εποχές δεν το κάνουν οι άνθρωποι! Έπαιζε με τα παιδιά και τα προκαλούσε να του ρίχνουν πετρούλες να τις φέρνει πίσω. Αυτό στάθηκε και μοιραίο γι αυτόν γιατί μερικές τις κατάπινε με αποτέλεσμα να πάθει ειλεό και να φύγει προς μεγάλη θλίψη συγγενών και φίλων. Βλέπεις, στο νησί μας δεν υπάρχουν γιατροί για μας και πάει ο κόσμος τσάμπα και θα υπήρχε κτηνίατρος?
Αν στις μεταξύ μας σχέσεις ακολουθοθούσαμε τα αισθήματα και το παράδειγμα του καλύτερου μας φίλου, η κοινωνία μας θα ήταν διαφορετική!!!
Να είσθε όλοι καλά και καλά να περνάτε.
Γιάννης Λιβάνης
Όταν έμειναν οι γονείς μου μόνοι αφού εμείς τα παιδιά φτιάξαμε τις οικογένειές μας και σκορπίσαμε (άλλωστε υπήρχαν και επαγγελματικοί λόγοι) αποφάσισα και τους πήρα ένα σκύλο.
Πήγα στην Νέα Ερυθραία και αγόρασα ένα πιστοποιημένο μπόξερ, ονόματι Ρούντι. Αυτό το ζώο ηταν περίπτωση : Πολλοί άλλωστε θα το θυμούνται στο χωριό και στη Χώρα! Η εξυπνάδα, η αφοσίωση του και τα παιγνίδια του ήταν απερίγραπτα! Όπου κι αν πηγαίναμε έπρεπε να τον πάρουμε μαζί μας και ψόφαγε για βόλτες με το αυτοκίνητο!!!
Μια Μεγάλη Εβδομάδα τον πήρα και πήγαμε στις βλίχες μετά τον Πίσω Αετό αριστερά όπως κοιτάς την θάλασσα για να βγάλω αχινούς. Ήταν τέλη Απριλίου, ζεστός ο καιρός. Αυτός, κωλοκάθισε στην αμμουδιά κι εγώ πήρα την απόχη και κολυμπώντας έφθασα σε ένα σημείο που είχε αχινούς και κάνοντας βουτιές τους μάζευα. Τα αυτιά μου βουλωμένα με ωτοασπίδες. Αφοσιωμένος στο έργο μου, κάνω μια βουτιά, βγαίνω με το πρόσωπο κατά την θάλασσα και ξαφνικά νιώθω ένα γερό σκούντημα στην πλάτη! Κυριολεκτικά τα έχασα, τρομοκρατήθηκα μέχρι να δω τι είναι! Γυρίζω και ήταν ο Ρούντι! Αρνιόταν να βγη έξω, είχε φαίνεται βαρεθή να περιμένει, οπότε τα μαζέψαμε και φύγαμε. Έκτοτε, το πρόβλημα ήταν ότι όπου έβλεπε θάλασσα, βούταγε ακόμα και στη Χώρα που ακολουθούσε τους δικούς μου! Γι'αυτό και τον έδεναν, οπότε είχαμε κλάματα μέχρι την επιστροφή τους!!
Ήμουν σε ένα καράβι και είχαμε πάει απο την Μότορ Όιλ στο Δυρράχιο της Αλβανίας φωτιστικό πετρέλαιο. Οι Αλβανοί δεν το παραλάμβαναν γιατί ήταν πολύ καλής ποιότητος! Ούτε το παρέλαβαν τελικά, ήθελαν με αρκετά ψηλότερο σημείο ανάφλεξης. Μετά 12 μέρες πήραμε το δρόμο της επιστροφής και μια και θα πέρναγα έξω από το Θιάκι μας και είχα αρκετό καιρό να δω τους γονείς μου, τους ειδοποίησα και κατέβηκαν με το γαιδούρι στα Καμίνια. Φορτωμένο το καράβι, ρισκάρισα γνωρίζοντας τα νερά αφού εκεί μάθαμε όλη η παλιοπαρέα μπάνιο και μπήκα εκεί μέσα! Μας χώραγε δεν μας χώραγε! Ριξαμε την βάρκα και ξεκινήσαμε για την αμμουδιά που περίμεναν οι γονείς μου και ο σκύλος δίπλα να χοροπηδάει και να γαυγίζει σαν τρελός και ξαφνικά δίνει μια, πέφτει στην θάλασσα και κολυμπούσε ολοταχώς για την βάρκα! Ήλθε κοντά και τον αρπάξαμε τον ανεβάσαμε πάνω. Μας έκανε και μούσκεμα και σε λίγο συνάντησα και τους δικούς μου! Συγκινηθήκαμε καθώς κι αυτοί που με συνόδευαν!
Οταν πέθανε ο πατέρας μου, ο σκύλος πήγαινε στον τάφο κι έκλαιγε, κάτι που τις σημερινές εποχές δεν το κάνουν οι άνθρωποι! Έπαιζε με τα παιδιά και τα προκαλούσε να του ρίχνουν πετρούλες να τις φέρνει πίσω. Αυτό στάθηκε και μοιραίο γι αυτόν γιατί μερικές τις κατάπινε με αποτέλεσμα να πάθει ειλεό και να φύγει προς μεγάλη θλίψη συγγενών και φίλων. Βλέπεις, στο νησί μας δεν υπάρχουν γιατροί για μας και πάει ο κόσμος τσάμπα και θα υπήρχε κτηνίατρος?
Αν στις μεταξύ μας σχέσεις ακολουθοθούσαμε τα αισθήματα και το παράδειγμα του καλύτερου μας φίλου, η κοινωνία μας θα ήταν διαφορετική!!!
Να είσθε όλοι καλά και καλά να περνάτε.
Γιάννης Λιβάνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου