ΚΟΥΡΛΕΝΑΜΕ ΤΣΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΜΑΣ

Είναι στιγμές που κάθομαι και σκέπτομαι το πως παίζαμε και τι κάναμε σαν παιδιά και λέω πως είναι θαύμα που ζούμε! Καταρχάς λεφτά για να πάρουμε μπάλα δεν υπήρχαν. Έτσι περιμέναμε να σφάξει ο Γρες ο Τσιλίκης ή ο Μάχος ο Κοντονιός, παίρναμε τη φούσκα του ζώου την φουσκώναμε και από τα πλεχτά των μανάδων μας αρπάζαμε νήμα και την τυλίγαμε. Οπότε ήταν έτοιμη η μπάλα για τα περαιτέρω. Το Jumbo ήταν περιττό!

Μετά τους σεισμούς, τα φορτηγά λογω της ανοικοδόμησης όργωναν το Θιάκι και η καθημερινή ενασχόληση μας ήταν η καροτσάδα ή κοτσάρισμα. Δηλαδή τρέχαμε και κρεμιόμαστε από την καρότσα του φορτηγού και το ακολουθούσαμε στον προορισμό του. Βέβαια αν μας καταλάβαινε ο οδηγός σταμάταγε και μας έπαιρνε με τσι πέτρες! Κυρίως το καλοκαίρι φεύγαμε το πρωί από το σπίτι και γυρίζαμε το βραδύ. Πεταγόμαστε για τα ησυχότερα και για να μην διαμαρτύρεται το στομάχι στο σπίτι, αρπάζαμε μια φέτα ψωμί λάδι και ζάχαρη και δρόμο. Τα φορτηγά τα περιμέναμε κάτω στη βόλτα του Μύλου. Στη στροφή τρέχαμε το τσούρμο και κρεμιόμαστε οπότε άρχιζε η απόλαυση της βόλτας. Βεβαία το τσιμέντο και ο άμμος μας στόλιζαν!

Μια φορά ανέβαινε ένα φορτηγό τίγκα στο τσιμέντο και πάνω από αυτό στην καρότσα ήταν ο Αντώνης ο Βλησμάς ο πατέρας του Ανδρέα για να το ξεφορτώσει. Στο μύλο κρεμαστήκαμε τέσσερα πέντε παιδιά και τον παρακαλέσαμε να μας βοηθήσει να ανέβουμε πάνω όπως και έγινε. Απόλαυση η βόλτα αλλά κατέληξε σε τραγωδία! Ένας από μας ήταν και ο Νίκος ο Κασσιανός ή Μπελαμής και μετά τον Άγιο Ραφαήλ ήταν μια ελιά που κάλυπτε το δρόμο και πέρναγε ισα ισα το φορτηγό. Έδωσε το σύνθημα ο Μπάρμπα Αντώνης και πέσαμε μπρούμυτα για να περάσουμε. Δυστυχώς ο Μπελαμής δεν πρόσεξε και βρήκε το χέρι του σε ένα μπίτσο με αποτέλεσμα να χάσει το μεσαίο δάκτυλο! Το τι έγινε δεν λέγεται, σκουσμακια φωνές ενώ εμείς εγίναμε καπνός από το φόβο μας οι δε μανάδες μας τρεχανε να δουν αν είμαστε καλά και τι έπαθε το παιδί.

Ανέβαινε ένα φορτηγό με οδηγό το λεβέντη τον Βασίλη το Λαζαρη που τόσο άδικα και τόσο νέος έφυγε. Στο καφενείο του Βενου πήρε τον αποκάτω δρόμο τον στενό που πάει για τον κάτω Ραγκαθια. Φορτωμένο κάργα βρήκα την ευκαιρία και κοτσαρίστηκα. Προχωρούσαμε ωραία ωραία μέχρι το σημείο που είναι τώρα το σπίτι του Καρακώστα πριν του Καπέτη. Εκεί είχε και έχει μια λιθιά γύρω στα 3,5 μέτρα. Ξαφνικά υποχωρεί η λιθιά! Πρόκαμα και σάλτισα εγώ, το φορτηγό τουμπάρισε από κάτω και έμεινε με το πλάι. Ο συγχωρεμένος ο Βασίλης τραυματίσθηκε ελαφρά κι εγώ έφαγα της χρονιάς μου! Το θέμα ήταν πως θα βγει το φορτηγό από κει κάτω. Εστήθηκε ολόκληρη επιχείρηση. Επιστρατεύτηκαν γαϊδούρια άλογα μουλάρια, κατάφεραν και έφεραν το φορτηγό στα ίσα. Έφτιαξαν μια ράμπα, πάλευαν μια εβδομάδα, και τελικά κατάφεραν και το ανέβασαν. Το ωραίο είναι ότι εκείνο το σημείο κτίστηκε το σπίτι που μετέπειτα κατοίκησε ο Βασίλης σαν γαμπρός!

Αυτά κάναμε, έτσι πέρναγε η μέρα μας, το ζην επικινδύνως ήταν τρόπος ζωής, όσο για τα μικρόβια και όλα τα σχετικά ήταν τα φιλαράκια μας! Τώρα μετά το σχολειό μπάνιο μετά το φροντιστήριο μπάνιο και αντισηπτικά για τα χέρια κάθε λίγο και λιγάκι! Τα δε παιδιά τρελαίνονται αλλά ούτε και εμπειρίες αποκτούν. Ας είναι καλά όλα τα παιδιά του κόσμου και σε σας μια καλημέρα από καρδίας και καλό Σαβ/κο!

Γιάννης Λιβάνης

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Σύντομο βιογραφικό από wikipedia : Από το γάμο του Ανδρέα Βουτσανά με την Πρεβεζάνα Ακριβή Τσαρλαμπά ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1790 κατά μία άποψη στην Πρέβεζα, και κατά δεύτερη άποψη στην Ιθάκη εξ ού και το όνομα Οδυσσέας. Ως προς το έτος γεννήσεως, υπάρχουν διαφωνίες. Κατ’ άλλους, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1788-1790. Νονοί του ήταν η Μαρία Σοφιανού, σύζυγος του Λάμπρου Κατσώνη, κόρη προύχοντα από την Κέα, και ο Ιωάννης Ζαβός άρχοντας της Ιθάκης.

Ο πατέρας του Οδυσσέα, ο οποίος είχε λάβει μέρος στην επανάσταση του Λάμπρου Κατσώνη, συνελήφθη από τους Βενετούς, παραδόθηκε στους Τούρκους και αποκεφαλίστηκε το 1797 στην Κωνσταντινούπολη με αποτέλεσμα ο μικρός γιος του, Οδυσσέας Ανδρούτσος, να μείνει ορφανός σε ηλικία 7 ετών. Η χήρα μητέρα του Οδυσσέα Ακριβή Τσαρλαμπάμετακόμισε το έτος 1797 στη Λευκάδα και μεταξύ των ετών 1798-1800 ο μικρός Οδυσσέας Ανδρούτσος έκανε παρέα με το γνωστό μετέπειτα ποιητή Ιωάννη Ζαμπέλιο. Τον επόμενο χρόνο 1798 έγινε η Μάχη της Νικόπολης και ο Χαλασμός της Πρέβεζας από τον Αλή Πασά Τεπελενλή και ο μικρός Οδυσσέας και η μητέρα του Ακριβή Τσαρλαμπά διασώθηκαν γιατί είχαν καταφύγει στη Λευκάδα. Αργότερα επέστρεψαν στην Πρέβεζα όπου και έζησε μέχρι το 1806.

http://el.wikipedia.org/wiki/Οδυσσέας_Ανδρούτσος

Αντιγραφή από τη "Μηχανή του Χρόνου" : "Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν ένας ήρωας που αφιερώθηκε με πάθος στον απελευθερωτικό αγώνα, αλλά είχε άδοξο τέλος. Ο γενναίος επαναστάτης μεγάλωσε στην αυλή του Αλή Πασά. Δεν δίστασε όμως με την έκρηξη της επανάστασης να στραφεί δυναμικά εναντίον των Τούρκων. Ωστόσο, οι συνεχείς συγκρούσεις του με σημαντικά πολιτικά πρόσωπα της εποχής, οδήγησαν σε πολλές απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Λίγοι γνωρίζουν ότι ακόμη και στον ίδιο το Νικηταρά είχε προταθεί να δολοφονήσει τον φίλο και συμπολεμιστή του, τον Ανδρούτσο. Απογοητευμένος από την αχαριστία λέγεται ότι συνεργάστηκε με τους Τούρκους, αλλά γρήγορα μετάνιωσε και παραδόθηκε στο πρωτοπαλίκαρό του, Γιάννη Γκούρα. Φυλακίστηκε στο φρούριο της Ακρόπολης, όπου και δολοφονήθηκε. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε τα βράχια της Ακρόπολης πάνω από το σημείο που σήμερα είναι τα Αναφιώτικα. Αρχικά η δολοφονία του παρουσιάστηκε ως δυστύχημα κατά την απόπειρα του να αποδράσει. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε πολλά χρόνια αργότερα από έναν αυτόπτη μάρτυρα.... "

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/i-dolofonia-tou-odissea-androutsou-stin-akropoli-kat%CE%84entolin-tou-koletti/

Η ιστορία του Ανδρούτσου έχει αρκετές αμφιλεγόμενες πτυχές. Eκτός απ' την συνεργασία (ή "συνεργασία") με τους Τούρκους, κάποιοι διατείνονται ότι δε μιλούσε ελληνικά αλλά αρβανίτικα. Σύμφωνα με πηγές : «Ο Γκούρας τότε φοβήθηκε ότι ο Οδυσσέας μπορεί να δραπετεύσει, και ξαναποκτήσει την χαμένη του δύναμη. Το συμφέρον επικράτησε της ευγνωμοσύνης, και ο Οδυσσέας δολοφονήθηκε το βράδυ της 16ης Ιουλίου. Μετά τον φόνο το πτώμα του πετάχτηκε από το Φραγκόπυργο στη νότια πλευρά των Προπυλαίων, ώστε να δώσει την εντύπωση ότι σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να δραπετεύσει. Έτσι ένας από τους έξυπνους Έλληνες αρχηγούς έπεσε θύμα της πολιτικής ενός Αρβανίτη (Γκουρας) στρατιώτη που ο ίδιος το είχε ανεβάσει στην ιεραρχία…» πηγη: History of the Greek Revolution V2,George Finlay,94

Η μανα του ηταν η Ακριβη Τσαρλαμπα,κορη σημαντικης οικογενειας της Πρεβεζας. -«Οι χριστιανοί των Ιωαννίνων αν και ανήκουν διοικητικά στην Αλβανία(λόγω Αλή Πασά), και διοικούνται από Αλβανούς άρχοντες, αποκαλούν τον εαυτό τους Έλληνες, όπως και οι κάτοικοι της Άρτας, της Πρέβεζας και πολλών χωριών βορειότερα. Ούτε φοράνε αλβανικά ρούχα, ούτε μιλούν τα αλβανικά και έχουν όλους εκείνους τους τρόπους και τα έθιμα των Ελλήνων της Ρούμελης, του Μοριά…» A Journey Through Albania and Other Provinces of Turkey in Europe and Asia ...,John Cam Hobhouse Broughton -1817,σελ 70 Pavlos1988 15:13, 13 Αυγούστου 2008 (UTC)

Κορώνα - Γράμματα

Μέσα δεκαετίας του ογδόντα. Ο πόλεμος Ιράν -Ιράκ στο ζενίθ.

Φορτώσαμε από Ουέλβα Ισπανίας ράγες σίδερα για Περσικό κόλπο. Σε σχετική ερώτηση στο γραφείο για το λιμάνι προορισμού η απάντηση ήταν θα μας πουν. Με ζώσανε τα φίδια! Αφού περάσαμε το Άντεν έρχεται τηλεγράφημα «ο προορισμός σας είναι Μπαντάρ Αμπάς και εν συνεχεία Μπαντάρ Χομεϊνί Ιραν. Τέσσερις μισθούς επιπλέον το μήνα πέραν του κανονικού όσο παραμείνετε στην εμπόλεμη ζωνη»! Να το πω στο πλήρωμα και όποιος δεν θέλει να ακολουθήσει, φεύγει στην Φουτζάιρα των Εμιράτων! Φύγανε 21 άτομα από τα 36 και ήλθαν 17 αντικαταστάτες!

Έτσι, παίζοντας την ζωή μας κορώνα γράμματα, φτάσαμε στο Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν! Εκεί μείναμε18 ημέρες, βάψαμε τα φινιστρίνια μαύρα, σχηματίστηκε ένα κομβόι 16 πλοίων, ανέβηκαν στο πλοίο για προστασία καμία δεκαριά Ιρανοί στρατιώτες με κάτι γκράδες και ξεκινήσαμε για το Μπαντάρ Χομεϊνί! Όταν πλησιάσαμε, ταξιδεύαμε μόνο νύκτα! Το πλοίο μας ήταν το έβδομο στο κομβόι. Στο ακρωτήριο του Σατ ελ Αράμπ οι Ιρακινοί είχαν εγκαταστήσει πύραυλους Εξοσετ που τους έκαναν «δώρα» εν είδη κουφέτων στα πλοία που πήγαιναν στο Μπαντάρ Χομεϊνί. Εκείνο ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο της διαδρομης!

Έφθασε η μοιραία νύκτα! Προχωρούσαμε το ένα πλοίο μετά το άλλο σε λογική απόσταση για να μπούμε στο δίαυλο. Το πέμπτο πλοίο ήταν ένα Κορεατικό. Ξαφνικά δέχεται έναν πύραυλο στην τσιμινιέρα και εκτινάχθηκε! Σκοτώθηκαν28 ατομα. Το έκτο πλοίο στρίβοντας κόλλησε στην άμμο και το έβδομο εμείς στρίψαμε ανά πάντα δεξιά και ξεφύγαμε την τελευταία στιγμη! Πήγαμε στο Μπουσίρ περίπου 30 μίλια νοτιότερα (είναι κι αυτό λιμάνι του Ιράν). Όμως, το βύθισμα του πλοίου μας ηταν12 μέτρα περιπου! Έτσι, λογω βυθίσματος δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε σε λιγότερο από 7 μιλια. Φουντάραμε εκεί με την ψύχη στο στόμα. Νόμιζα ότι τα βάσανα τελείωσαν! Αμ δε!

Μετά από πέντε μέρες έρχεται ένα ρυμουλκό με καμία τριανταριά Ιρανούς στρατιωτικούς αξιωματικούς και φρουρούς της επαναστασης. Άλλοι αβέρτα κλάρες και όλοι οπλισμένοι σαν αστακοι! Κάνουμε σύσκεψη και μου λένε «Γιατί καπετάνιε δεν έρχεσαι στα τρία μίλια από το λιμάνι να έρχονται οι μαούνες να φορτωνουν;» Λέω «λόγω βυθίσματος είναι αδύνατο»! Γινόταν συζήτηση κωφών και οι τύποι αγρίευαν! Ξαφνικά σηκώνεται ένας αξιωματικός, μου λέει οργισμένος, «σαμποτάρεις την επανάσταση» και με μάτια που πέταγαν φωτιές μου κόλλησε το πιστόλι στο κούτελο! Του λέω «εντάξει, πάμε και θα δείτε ότι το πλοίο θα κατση»! Όπως και έγινε.  Το πήγαμε σιγά, βρήκε η πλώρη στην άμμο και αποχώρησαν αφού συμφωνήσαμε το αυτονόητο, να έρχονται οι μαούνες να φορτώνουν και όσο ανεβαίνει το πλοίο και επιτρέπει το βύθισμα να προχωρεί πιο κοντά στο λιμάνι! Καθήσαμε 3 μήνες με ελάχιστο νερό τρόφιμα και σμπαραλιασμένα νεύρα! Σημειωτέον ότι η γυναίκα μου ήξερε ότι είμαι στην Ινδια! Έτσι βγαίνουν τα λεφτά στην θαλασσα!

Καλά ταξίδια σε όσους βρέχει το κύμα και αυτοί και εσείς καλά να περνάτε.

Ο ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Καλημέρα σε όλες και όλους. 

Όταν έμειναν οι γονείς μου μόνοι αφού εμείς τα παιδιά φτιάξαμε τις οικογένειές μας και σκορπίσαμε (άλλωστε υπήρχαν και επαγγελματικοί λόγοι) αποφάσισα και τους πήρα ένα σκύλο.

Πήγα στην Νέα Ερυθραία και αγόρασα ένα πιστοποιημένο μπόξερ, ονόματι Ρούντι. Αυτό το ζώο ηταν περίπτωση : Πολλοί άλλωστε θα το θυμούνται στο χωριό και στη Χώρα! Η εξυπνάδα, η αφοσίωση του και τα παιγνίδια του ήταν απερίγραπτα! Όπου κι αν πηγαίναμε έπρεπε να τον πάρουμε μαζί μας και ψόφαγε για βόλτες με το αυτοκίνητο!!!

Μια Μεγάλη Εβδομάδα τον πήρα και πήγαμε στις βλίχες μετά τον Πίσω Αετό αριστερά όπως κοιτάς την θάλασσα για να βγάλω αχινούς. Ήταν τέλη Απριλίου, ζεστός ο καιρός. Αυτός, κωλοκάθισε στην αμμουδιά κι εγώ πήρα την απόχη και κολυμπώντας έφθασα σε ένα σημείο που είχε αχινούς και κάνοντας βουτιές τους μάζευα. Τα αυτιά μου βουλωμένα με ωτοασπίδες. Αφοσιωμένος στο έργο μου, κάνω μια βουτιά, βγαίνω με το πρόσωπο κατά την θάλασσα και ξαφνικά νιώθω ένα γερό σκούντημα στην πλάτη! Κυριολεκτικά τα έχασα, τρομοκρατήθηκα μέχρι να δω τι είναι! Γυρίζω και ήταν ο Ρούντι! Αρνιόταν να βγη έξω, είχε φαίνεται βαρεθή να περιμένει, οπότε τα μαζέψαμε και φύγαμε. Έκτοτε, το πρόβλημα ήταν ότι όπου έβλεπε θάλασσα, βούταγε ακόμα και στη Χώρα που ακολουθούσε τους δικούς μου! Γι'αυτό και τον έδεναν, οπότε είχαμε κλάματα μέχρι την επιστροφή τους!!

Ήμουν σε ένα καράβι και είχαμε πάει απο την Μότορ Όιλ στο Δυρράχιο της Αλβανίας φωτιστικό πετρέλαιο. Οι Αλβανοί δεν το παραλάμβαναν γιατί ήταν πολύ καλής ποιότητος! Ούτε το παρέλαβαν τελικά, ήθελαν με αρκετά ψηλότερο σημείο ανάφλεξης. Μετά 12 μέρες πήραμε το δρόμο της επιστροφής και μια και θα πέρναγα έξω από το Θιάκι μας και είχα αρκετό καιρό να δω τους γονείς μου, τους ειδοποίησα και κατέβηκαν με το γαιδούρι στα Καμίνια. Φορτωμένο το καράβι, ρισκάρισα γνωρίζοντας τα νερά αφού εκεί μάθαμε όλη η παλιοπαρέα μπάνιο και μπήκα εκεί μέσα! Μας χώραγε δεν μας χώραγε! Ριξαμε την βάρκα και ξεκινήσαμε για την αμμουδιά που περίμεναν οι γονείς μου και ο σκύλος δίπλα να χοροπηδάει και να γαυγίζει σαν τρελός και ξαφνικά δίνει μια, πέφτει στην θάλασσα και κολυμπούσε ολοταχώς για την βάρκα! Ήλθε κοντά και τον αρπάξαμε τον ανεβάσαμε πάνω. Μας έκανε και μούσκεμα και σε λίγο συνάντησα και τους δικούς μου! Συγκινηθήκαμε καθώς κι αυτοί που με συνόδευαν!

Οταν πέθανε ο πατέρας μου, ο σκύλος πήγαινε στον τάφο κι έκλαιγε, κάτι που τις σημερινές εποχές δεν το κάνουν οι άνθρωποι! Έπαιζε με τα παιδιά και τα προκαλούσε να του ρίχνουν πετρούλες να τις φέρνει πίσω. Αυτό στάθηκε και μοιραίο γι αυτόν γιατί μερικές τις κατάπινε με αποτέλεσμα να πάθει ειλεό και να φύγει προς μεγάλη θλίψη συγγενών και φίλων. Βλέπεις, στο νησί μας δεν υπάρχουν γιατροί για μας και πάει ο κόσμος τσάμπα και θα υπήρχε κτηνίατρος?

Αν στις μεταξύ μας σχέσεις ακολουθοθούσαμε τα αισθήματα και το παράδειγμα του καλύτερου μας φίλου, η κοινωνία μας θα ήταν διαφορετική!!!

Να είσθε όλοι καλά και καλά να περνάτε. 

Γιάννης Λιβάνης