Κορώνα - Γράμματα

Μέσα δεκαετίας του ογδόντα. Ο πόλεμος Ιράν -Ιράκ στο ζενίθ.

Φορτώσαμε από Ουέλβα Ισπανίας ράγες σίδερα για Περσικό κόλπο. Σε σχετική ερώτηση στο γραφείο για το λιμάνι προορισμού η απάντηση ήταν θα μας πουν. Με ζώσανε τα φίδια! Αφού περάσαμε το Άντεν έρχεται τηλεγράφημα «ο προορισμός σας είναι Μπαντάρ Αμπάς και εν συνεχεία Μπαντάρ Χομεϊνί Ιραν. Τέσσερις μισθούς επιπλέον το μήνα πέραν του κανονικού όσο παραμείνετε στην εμπόλεμη ζωνη»! Να το πω στο πλήρωμα και όποιος δεν θέλει να ακολουθήσει, φεύγει στην Φουτζάιρα των Εμιράτων! Φύγανε 21 άτομα από τα 36 και ήλθαν 17 αντικαταστάτες!

Έτσι, παίζοντας την ζωή μας κορώνα γράμματα, φτάσαμε στο Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν! Εκεί μείναμε18 ημέρες, βάψαμε τα φινιστρίνια μαύρα, σχηματίστηκε ένα κομβόι 16 πλοίων, ανέβηκαν στο πλοίο για προστασία καμία δεκαριά Ιρανοί στρατιώτες με κάτι γκράδες και ξεκινήσαμε για το Μπαντάρ Χομεϊνί! Όταν πλησιάσαμε, ταξιδεύαμε μόνο νύκτα! Το πλοίο μας ήταν το έβδομο στο κομβόι. Στο ακρωτήριο του Σατ ελ Αράμπ οι Ιρακινοί είχαν εγκαταστήσει πύραυλους Εξοσετ που τους έκαναν «δώρα» εν είδη κουφέτων στα πλοία που πήγαιναν στο Μπαντάρ Χομεϊνί. Εκείνο ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο της διαδρομης!

Έφθασε η μοιραία νύκτα! Προχωρούσαμε το ένα πλοίο μετά το άλλο σε λογική απόσταση για να μπούμε στο δίαυλο. Το πέμπτο πλοίο ήταν ένα Κορεατικό. Ξαφνικά δέχεται έναν πύραυλο στην τσιμινιέρα και εκτινάχθηκε! Σκοτώθηκαν28 ατομα. Το έκτο πλοίο στρίβοντας κόλλησε στην άμμο και το έβδομο εμείς στρίψαμε ανά πάντα δεξιά και ξεφύγαμε την τελευταία στιγμη! Πήγαμε στο Μπουσίρ περίπου 30 μίλια νοτιότερα (είναι κι αυτό λιμάνι του Ιράν). Όμως, το βύθισμα του πλοίου μας ηταν12 μέτρα περιπου! Έτσι, λογω βυθίσματος δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε σε λιγότερο από 7 μιλια. Φουντάραμε εκεί με την ψύχη στο στόμα. Νόμιζα ότι τα βάσανα τελείωσαν! Αμ δε!

Μετά από πέντε μέρες έρχεται ένα ρυμουλκό με καμία τριανταριά Ιρανούς στρατιωτικούς αξιωματικούς και φρουρούς της επαναστασης. Άλλοι αβέρτα κλάρες και όλοι οπλισμένοι σαν αστακοι! Κάνουμε σύσκεψη και μου λένε «Γιατί καπετάνιε δεν έρχεσαι στα τρία μίλια από το λιμάνι να έρχονται οι μαούνες να φορτωνουν;» Λέω «λόγω βυθίσματος είναι αδύνατο»! Γινόταν συζήτηση κωφών και οι τύποι αγρίευαν! Ξαφνικά σηκώνεται ένας αξιωματικός, μου λέει οργισμένος, «σαμποτάρεις την επανάσταση» και με μάτια που πέταγαν φωτιές μου κόλλησε το πιστόλι στο κούτελο! Του λέω «εντάξει, πάμε και θα δείτε ότι το πλοίο θα κατση»! Όπως και έγινε.  Το πήγαμε σιγά, βρήκε η πλώρη στην άμμο και αποχώρησαν αφού συμφωνήσαμε το αυτονόητο, να έρχονται οι μαούνες να φορτώνουν και όσο ανεβαίνει το πλοίο και επιτρέπει το βύθισμα να προχωρεί πιο κοντά στο λιμάνι! Καθήσαμε 3 μήνες με ελάχιστο νερό τρόφιμα και σμπαραλιασμένα νεύρα! Σημειωτέον ότι η γυναίκα μου ήξερε ότι είμαι στην Ινδια! Έτσι βγαίνουν τα λεφτά στην θαλασσα!

Καλά ταξίδια σε όσους βρέχει το κύμα και αυτοί και εσείς καλά να περνάτε.