ΚΟΥΡΛΕΝΑΜΕ ΤΣΙ ΜΑΝΑΔΕΣ ΜΑΣ

Είναι στιγμές που κάθομαι και σκέπτομαι το πως παίζαμε και τι κάναμε σαν παιδιά και λέω πως είναι θαύμα που ζούμε! Καταρχάς λεφτά για να πάρουμε μπάλα δεν υπήρχαν. Έτσι περιμέναμε να σφάξει ο Γρες ο Τσιλίκης ή ο Μάχος ο Κοντονιός, παίρναμε τη φούσκα του ζώου την φουσκώναμε και από τα πλεχτά των μανάδων μας αρπάζαμε νήμα και την τυλίγαμε. Οπότε ήταν έτοιμη η μπάλα για τα περαιτέρω. Το Jumbo ήταν περιττό!

Μετά τους σεισμούς, τα φορτηγά λογω της ανοικοδόμησης όργωναν το Θιάκι και η καθημερινή ενασχόληση μας ήταν η καροτσάδα ή κοτσάρισμα. Δηλαδή τρέχαμε και κρεμιόμαστε από την καρότσα του φορτηγού και το ακολουθούσαμε στον προορισμό του. Βέβαια αν μας καταλάβαινε ο οδηγός σταμάταγε και μας έπαιρνε με τσι πέτρες! Κυρίως το καλοκαίρι φεύγαμε το πρωί από το σπίτι και γυρίζαμε το βραδύ. Πεταγόμαστε για τα ησυχότερα και για να μην διαμαρτύρεται το στομάχι στο σπίτι, αρπάζαμε μια φέτα ψωμί λάδι και ζάχαρη και δρόμο. Τα φορτηγά τα περιμέναμε κάτω στη βόλτα του Μύλου. Στη στροφή τρέχαμε το τσούρμο και κρεμιόμαστε οπότε άρχιζε η απόλαυση της βόλτας. Βεβαία το τσιμέντο και ο άμμος μας στόλιζαν!

Μια φορά ανέβαινε ένα φορτηγό τίγκα στο τσιμέντο και πάνω από αυτό στην καρότσα ήταν ο Αντώνης ο Βλησμάς ο πατέρας του Ανδρέα για να το ξεφορτώσει. Στο μύλο κρεμαστήκαμε τέσσερα πέντε παιδιά και τον παρακαλέσαμε να μας βοηθήσει να ανέβουμε πάνω όπως και έγινε. Απόλαυση η βόλτα αλλά κατέληξε σε τραγωδία! Ένας από μας ήταν και ο Νίκος ο Κασσιανός ή Μπελαμής και μετά τον Άγιο Ραφαήλ ήταν μια ελιά που κάλυπτε το δρόμο και πέρναγε ισα ισα το φορτηγό. Έδωσε το σύνθημα ο Μπάρμπα Αντώνης και πέσαμε μπρούμυτα για να περάσουμε. Δυστυχώς ο Μπελαμής δεν πρόσεξε και βρήκε το χέρι του σε ένα μπίτσο με αποτέλεσμα να χάσει το μεσαίο δάκτυλο! Το τι έγινε δεν λέγεται, σκουσμακια φωνές ενώ εμείς εγίναμε καπνός από το φόβο μας οι δε μανάδες μας τρεχανε να δουν αν είμαστε καλά και τι έπαθε το παιδί.

Ανέβαινε ένα φορτηγό με οδηγό το λεβέντη τον Βασίλη το Λαζαρη που τόσο άδικα και τόσο νέος έφυγε. Στο καφενείο του Βενου πήρε τον αποκάτω δρόμο τον στενό που πάει για τον κάτω Ραγκαθια. Φορτωμένο κάργα βρήκα την ευκαιρία και κοτσαρίστηκα. Προχωρούσαμε ωραία ωραία μέχρι το σημείο που είναι τώρα το σπίτι του Καρακώστα πριν του Καπέτη. Εκεί είχε και έχει μια λιθιά γύρω στα 3,5 μέτρα. Ξαφνικά υποχωρεί η λιθιά! Πρόκαμα και σάλτισα εγώ, το φορτηγό τουμπάρισε από κάτω και έμεινε με το πλάι. Ο συγχωρεμένος ο Βασίλης τραυματίσθηκε ελαφρά κι εγώ έφαγα της χρονιάς μου! Το θέμα ήταν πως θα βγει το φορτηγό από κει κάτω. Εστήθηκε ολόκληρη επιχείρηση. Επιστρατεύτηκαν γαϊδούρια άλογα μουλάρια, κατάφεραν και έφεραν το φορτηγό στα ίσα. Έφτιαξαν μια ράμπα, πάλευαν μια εβδομάδα, και τελικά κατάφεραν και το ανέβασαν. Το ωραίο είναι ότι εκείνο το σημείο κτίστηκε το σπίτι που μετέπειτα κατοίκησε ο Βασίλης σαν γαμπρός!

Αυτά κάναμε, έτσι πέρναγε η μέρα μας, το ζην επικινδύνως ήταν τρόπος ζωής, όσο για τα μικρόβια και όλα τα σχετικά ήταν τα φιλαράκια μας! Τώρα μετά το σχολειό μπάνιο μετά το φροντιστήριο μπάνιο και αντισηπτικά για τα χέρια κάθε λίγο και λιγάκι! Τα δε παιδιά τρελαίνονται αλλά ούτε και εμπειρίες αποκτούν. Ας είναι καλά όλα τα παιδιά του κόσμου και σε σας μια καλημέρα από καρδίας και καλό Σαβ/κο!

Γιάννης Λιβάνης

Οδυσσέας Ανδρούτσος

Σύντομο βιογραφικό από wikipedia : Από το γάμο του Ανδρέα Βουτσανά με την Πρεβεζάνα Ακριβή Τσαρλαμπά ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε το Δεκέμβριο του 1790 κατά μία άποψη στην Πρέβεζα, και κατά δεύτερη άποψη στην Ιθάκη εξ ού και το όνομα Οδυσσέας. Ως προς το έτος γεννήσεως, υπάρχουν διαφωνίες. Κατ’ άλλους, ο Οδυσσέας Ανδρούτσος γεννήθηκε μεταξύ των ετών 1788-1790. Νονοί του ήταν η Μαρία Σοφιανού, σύζυγος του Λάμπρου Κατσώνη, κόρη προύχοντα από την Κέα, και ο Ιωάννης Ζαβός άρχοντας της Ιθάκης.

Ο πατέρας του Οδυσσέα, ο οποίος είχε λάβει μέρος στην επανάσταση του Λάμπρου Κατσώνη, συνελήφθη από τους Βενετούς, παραδόθηκε στους Τούρκους και αποκεφαλίστηκε το 1797 στην Κωνσταντινούπολη με αποτέλεσμα ο μικρός γιος του, Οδυσσέας Ανδρούτσος, να μείνει ορφανός σε ηλικία 7 ετών. Η χήρα μητέρα του Οδυσσέα Ακριβή Τσαρλαμπάμετακόμισε το έτος 1797 στη Λευκάδα και μεταξύ των ετών 1798-1800 ο μικρός Οδυσσέας Ανδρούτσος έκανε παρέα με το γνωστό μετέπειτα ποιητή Ιωάννη Ζαμπέλιο. Τον επόμενο χρόνο 1798 έγινε η Μάχη της Νικόπολης και ο Χαλασμός της Πρέβεζας από τον Αλή Πασά Τεπελενλή και ο μικρός Οδυσσέας και η μητέρα του Ακριβή Τσαρλαμπά διασώθηκαν γιατί είχαν καταφύγει στη Λευκάδα. Αργότερα επέστρεψαν στην Πρέβεζα όπου και έζησε μέχρι το 1806.

http://el.wikipedia.org/wiki/Οδυσσέας_Ανδρούτσος

Αντιγραφή από τη "Μηχανή του Χρόνου" : "Ο Οδυσσέας Ανδρούτσος ήταν ένας ήρωας που αφιερώθηκε με πάθος στον απελευθερωτικό αγώνα, αλλά είχε άδοξο τέλος. Ο γενναίος επαναστάτης μεγάλωσε στην αυλή του Αλή Πασά. Δεν δίστασε όμως με την έκρηξη της επανάστασης να στραφεί δυναμικά εναντίον των Τούρκων. Ωστόσο, οι συνεχείς συγκρούσεις του με σημαντικά πολιτικά πρόσωπα της εποχής, οδήγησαν σε πολλές απόπειρες δολοφονίας εναντίον του. Λίγοι γνωρίζουν ότι ακόμη και στον ίδιο το Νικηταρά είχε προταθεί να δολοφονήσει τον φίλο και συμπολεμιστή του, τον Ανδρούτσο. Απογοητευμένος από την αχαριστία λέγεται ότι συνεργάστηκε με τους Τούρκους, αλλά γρήγορα μετάνιωσε και παραδόθηκε στο πρωτοπαλίκαρό του, Γιάννη Γκούρα. Φυλακίστηκε στο φρούριο της Ακρόπολης, όπου και δολοφονήθηκε. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε τα βράχια της Ακρόπολης πάνω από το σημείο που σήμερα είναι τα Αναφιώτικα. Αρχικά η δολοφονία του παρουσιάστηκε ως δυστύχημα κατά την απόπειρα του να αποδράσει. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε πολλά χρόνια αργότερα από έναν αυτόπτη μάρτυρα.... "

Διαβάστε όλο το άρθρο: www.mixanitouxronou.gr/i-dolofonia-tou-odissea-androutsou-stin-akropoli-kat%CE%84entolin-tou-koletti/

Η ιστορία του Ανδρούτσου έχει αρκετές αμφιλεγόμενες πτυχές. Eκτός απ' την συνεργασία (ή "συνεργασία") με τους Τούρκους, κάποιοι διατείνονται ότι δε μιλούσε ελληνικά αλλά αρβανίτικα. Σύμφωνα με πηγές : «Ο Γκούρας τότε φοβήθηκε ότι ο Οδυσσέας μπορεί να δραπετεύσει, και ξαναποκτήσει την χαμένη του δύναμη. Το συμφέρον επικράτησε της ευγνωμοσύνης, και ο Οδυσσέας δολοφονήθηκε το βράδυ της 16ης Ιουλίου. Μετά τον φόνο το πτώμα του πετάχτηκε από το Φραγκόπυργο στη νότια πλευρά των Προπυλαίων, ώστε να δώσει την εντύπωση ότι σκοτώθηκε στην προσπάθειά του να δραπετεύσει. Έτσι ένας από τους έξυπνους Έλληνες αρχηγούς έπεσε θύμα της πολιτικής ενός Αρβανίτη (Γκουρας) στρατιώτη που ο ίδιος το είχε ανεβάσει στην ιεραρχία…» πηγη: History of the Greek Revolution V2,George Finlay,94

Η μανα του ηταν η Ακριβη Τσαρλαμπα,κορη σημαντικης οικογενειας της Πρεβεζας. -«Οι χριστιανοί των Ιωαννίνων αν και ανήκουν διοικητικά στην Αλβανία(λόγω Αλή Πασά), και διοικούνται από Αλβανούς άρχοντες, αποκαλούν τον εαυτό τους Έλληνες, όπως και οι κάτοικοι της Άρτας, της Πρέβεζας και πολλών χωριών βορειότερα. Ούτε φοράνε αλβανικά ρούχα, ούτε μιλούν τα αλβανικά και έχουν όλους εκείνους τους τρόπους και τα έθιμα των Ελλήνων της Ρούμελης, του Μοριά…» A Journey Through Albania and Other Provinces of Turkey in Europe and Asia ...,John Cam Hobhouse Broughton -1817,σελ 70 Pavlos1988 15:13, 13 Αυγούστου 2008 (UTC)

Κορώνα - Γράμματα

Μέσα δεκαετίας του ογδόντα. Ο πόλεμος Ιράν -Ιράκ στο ζενίθ.

Φορτώσαμε από Ουέλβα Ισπανίας ράγες σίδερα για Περσικό κόλπο. Σε σχετική ερώτηση στο γραφείο για το λιμάνι προορισμού η απάντηση ήταν θα μας πουν. Με ζώσανε τα φίδια! Αφού περάσαμε το Άντεν έρχεται τηλεγράφημα «ο προορισμός σας είναι Μπαντάρ Αμπάς και εν συνεχεία Μπαντάρ Χομεϊνί Ιραν. Τέσσερις μισθούς επιπλέον το μήνα πέραν του κανονικού όσο παραμείνετε στην εμπόλεμη ζωνη»! Να το πω στο πλήρωμα και όποιος δεν θέλει να ακολουθήσει, φεύγει στην Φουτζάιρα των Εμιράτων! Φύγανε 21 άτομα από τα 36 και ήλθαν 17 αντικαταστάτες!

Έτσι, παίζοντας την ζωή μας κορώνα γράμματα, φτάσαμε στο Μπαντάρ Αμπάς του Ιράν! Εκεί μείναμε18 ημέρες, βάψαμε τα φινιστρίνια μαύρα, σχηματίστηκε ένα κομβόι 16 πλοίων, ανέβηκαν στο πλοίο για προστασία καμία δεκαριά Ιρανοί στρατιώτες με κάτι γκράδες και ξεκινήσαμε για το Μπαντάρ Χομεϊνί! Όταν πλησιάσαμε, ταξιδεύαμε μόνο νύκτα! Το πλοίο μας ήταν το έβδομο στο κομβόι. Στο ακρωτήριο του Σατ ελ Αράμπ οι Ιρακινοί είχαν εγκαταστήσει πύραυλους Εξοσετ που τους έκαναν «δώρα» εν είδη κουφέτων στα πλοία που πήγαιναν στο Μπαντάρ Χομεϊνί. Εκείνο ήταν το πιο επικίνδυνο σημείο της διαδρομης!

Έφθασε η μοιραία νύκτα! Προχωρούσαμε το ένα πλοίο μετά το άλλο σε λογική απόσταση για να μπούμε στο δίαυλο. Το πέμπτο πλοίο ήταν ένα Κορεατικό. Ξαφνικά δέχεται έναν πύραυλο στην τσιμινιέρα και εκτινάχθηκε! Σκοτώθηκαν28 ατομα. Το έκτο πλοίο στρίβοντας κόλλησε στην άμμο και το έβδομο εμείς στρίψαμε ανά πάντα δεξιά και ξεφύγαμε την τελευταία στιγμη! Πήγαμε στο Μπουσίρ περίπου 30 μίλια νοτιότερα (είναι κι αυτό λιμάνι του Ιράν). Όμως, το βύθισμα του πλοίου μας ηταν12 μέτρα περιπου! Έτσι, λογω βυθίσματος δεν μπορούσαμε να πλησιάσουμε σε λιγότερο από 7 μιλια. Φουντάραμε εκεί με την ψύχη στο στόμα. Νόμιζα ότι τα βάσανα τελείωσαν! Αμ δε!

Μετά από πέντε μέρες έρχεται ένα ρυμουλκό με καμία τριανταριά Ιρανούς στρατιωτικούς αξιωματικούς και φρουρούς της επαναστασης. Άλλοι αβέρτα κλάρες και όλοι οπλισμένοι σαν αστακοι! Κάνουμε σύσκεψη και μου λένε «Γιατί καπετάνιε δεν έρχεσαι στα τρία μίλια από το λιμάνι να έρχονται οι μαούνες να φορτωνουν;» Λέω «λόγω βυθίσματος είναι αδύνατο»! Γινόταν συζήτηση κωφών και οι τύποι αγρίευαν! Ξαφνικά σηκώνεται ένας αξιωματικός, μου λέει οργισμένος, «σαμποτάρεις την επανάσταση» και με μάτια που πέταγαν φωτιές μου κόλλησε το πιστόλι στο κούτελο! Του λέω «εντάξει, πάμε και θα δείτε ότι το πλοίο θα κατση»! Όπως και έγινε.  Το πήγαμε σιγά, βρήκε η πλώρη στην άμμο και αποχώρησαν αφού συμφωνήσαμε το αυτονόητο, να έρχονται οι μαούνες να φορτώνουν και όσο ανεβαίνει το πλοίο και επιτρέπει το βύθισμα να προχωρεί πιο κοντά στο λιμάνι! Καθήσαμε 3 μήνες με ελάχιστο νερό τρόφιμα και σμπαραλιασμένα νεύρα! Σημειωτέον ότι η γυναίκα μου ήξερε ότι είμαι στην Ινδια! Έτσι βγαίνουν τα λεφτά στην θαλασσα!

Καλά ταξίδια σε όσους βρέχει το κύμα και αυτοί και εσείς καλά να περνάτε.

Ο ΠΙΟ ΠΙΣΤΟΣ ΦΙΛΟΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ

Καλημέρα σε όλες και όλους. 

Όταν έμειναν οι γονείς μου μόνοι αφού εμείς τα παιδιά φτιάξαμε τις οικογένειές μας και σκορπίσαμε (άλλωστε υπήρχαν και επαγγελματικοί λόγοι) αποφάσισα και τους πήρα ένα σκύλο.

Πήγα στην Νέα Ερυθραία και αγόρασα ένα πιστοποιημένο μπόξερ, ονόματι Ρούντι. Αυτό το ζώο ηταν περίπτωση : Πολλοί άλλωστε θα το θυμούνται στο χωριό και στη Χώρα! Η εξυπνάδα, η αφοσίωση του και τα παιγνίδια του ήταν απερίγραπτα! Όπου κι αν πηγαίναμε έπρεπε να τον πάρουμε μαζί μας και ψόφαγε για βόλτες με το αυτοκίνητο!!!

Μια Μεγάλη Εβδομάδα τον πήρα και πήγαμε στις βλίχες μετά τον Πίσω Αετό αριστερά όπως κοιτάς την θάλασσα για να βγάλω αχινούς. Ήταν τέλη Απριλίου, ζεστός ο καιρός. Αυτός, κωλοκάθισε στην αμμουδιά κι εγώ πήρα την απόχη και κολυμπώντας έφθασα σε ένα σημείο που είχε αχινούς και κάνοντας βουτιές τους μάζευα. Τα αυτιά μου βουλωμένα με ωτοασπίδες. Αφοσιωμένος στο έργο μου, κάνω μια βουτιά, βγαίνω με το πρόσωπο κατά την θάλασσα και ξαφνικά νιώθω ένα γερό σκούντημα στην πλάτη! Κυριολεκτικά τα έχασα, τρομοκρατήθηκα μέχρι να δω τι είναι! Γυρίζω και ήταν ο Ρούντι! Αρνιόταν να βγη έξω, είχε φαίνεται βαρεθή να περιμένει, οπότε τα μαζέψαμε και φύγαμε. Έκτοτε, το πρόβλημα ήταν ότι όπου έβλεπε θάλασσα, βούταγε ακόμα και στη Χώρα που ακολουθούσε τους δικούς μου! Γι'αυτό και τον έδεναν, οπότε είχαμε κλάματα μέχρι την επιστροφή τους!!

Ήμουν σε ένα καράβι και είχαμε πάει απο την Μότορ Όιλ στο Δυρράχιο της Αλβανίας φωτιστικό πετρέλαιο. Οι Αλβανοί δεν το παραλάμβαναν γιατί ήταν πολύ καλής ποιότητος! Ούτε το παρέλαβαν τελικά, ήθελαν με αρκετά ψηλότερο σημείο ανάφλεξης. Μετά 12 μέρες πήραμε το δρόμο της επιστροφής και μια και θα πέρναγα έξω από το Θιάκι μας και είχα αρκετό καιρό να δω τους γονείς μου, τους ειδοποίησα και κατέβηκαν με το γαιδούρι στα Καμίνια. Φορτωμένο το καράβι, ρισκάρισα γνωρίζοντας τα νερά αφού εκεί μάθαμε όλη η παλιοπαρέα μπάνιο και μπήκα εκεί μέσα! Μας χώραγε δεν μας χώραγε! Ριξαμε την βάρκα και ξεκινήσαμε για την αμμουδιά που περίμεναν οι γονείς μου και ο σκύλος δίπλα να χοροπηδάει και να γαυγίζει σαν τρελός και ξαφνικά δίνει μια, πέφτει στην θάλασσα και κολυμπούσε ολοταχώς για την βάρκα! Ήλθε κοντά και τον αρπάξαμε τον ανεβάσαμε πάνω. Μας έκανε και μούσκεμα και σε λίγο συνάντησα και τους δικούς μου! Συγκινηθήκαμε καθώς κι αυτοί που με συνόδευαν!

Οταν πέθανε ο πατέρας μου, ο σκύλος πήγαινε στον τάφο κι έκλαιγε, κάτι που τις σημερινές εποχές δεν το κάνουν οι άνθρωποι! Έπαιζε με τα παιδιά και τα προκαλούσε να του ρίχνουν πετρούλες να τις φέρνει πίσω. Αυτό στάθηκε και μοιραίο γι αυτόν γιατί μερικές τις κατάπινε με αποτέλεσμα να πάθει ειλεό και να φύγει προς μεγάλη θλίψη συγγενών και φίλων. Βλέπεις, στο νησί μας δεν υπάρχουν γιατροί για μας και πάει ο κόσμος τσάμπα και θα υπήρχε κτηνίατρος?

Αν στις μεταξύ μας σχέσεις ακολουθοθούσαμε τα αισθήματα και το παράδειγμα του καλύτερου μας φίλου, η κοινωνία μας θα ήταν διαφορετική!!!

Να είσθε όλοι καλά και καλά να περνάτε. 

Γιάννης Λιβάνης

Ο ΝΤΙΝΤΗΣ Ο ΚΟΥΡΕΑΣ

Αναπόσπαστος σύντροφος των σχολικών μας χρόνων ήταν ο Ντίντης ο κουρέας. Ένας καλοκάγαθος άνθρωπος που έκανε ότι μπορούσε να περισώσει από τα μαλλιά μας αφού οι συνεχείς επιθέσεις και εντολές καθηγητών και Γυμνασιάρχου ήταν ανελέητες! Σε γκρουπ ή μεμονωμένα, αποστολή στου Ντίντη για τα περαιτέρω! Μας ήθελαν με ένα τσουλούφι μπροστά σαν τα τραγάκια!

Το κουρείο του Ντίντη ήταν κάπου εκεί που είναι το Επαρχείο σήμερα και το σπίτι του δεξιά από του Σπαλιου όπως ανεβαίνεις για του Μπαρούνου με μια τεράστια κληματαριά μπροστά. Την πρόσεχε σαν τα μάτια του και τα σταφύλια στις σακούλες απο νωρίς! Κατά την διάρκεια της κουράς, μας εξέφραζε την περηφάνεια του αλλά και τον μεγάλο του καημό γι αυτήν : Περηφάνια για την ποιότητα και το μέγεθος των σταφυλιών «σαν παιδιά σας λέω» αλλά και αβάστακτο καημό γιατί δεχόταν συνεχείς και ανελέητες επιθέσεις στην κληματαριά από το αθάνατο δίδυμο Μάκη του Σμπερνή και Τσάντη!!!

Είχε λαβει ο Ντίντης τα μέτρα του! Έδεσε μια μεταξότριχα στην κληματαριά που κατέληγε σε ένα κουδουνάκι στο κεφαλάρι του κρεβατιού του! Έτσι, με το παραμικρό κούνημα κατά το κόψιμο των σταφυλιών, να ξυπνήσει! Αμ δε!!!Οι συγχωρεμένοι Μάκης και Τσάντης, πανύψηλα παιδιά, έπαιρνε ο ένας τον άλλον στον ώμο, κόβανε ανάλαφρα σταφύλια και δίνανε στο τέλος κι ένα γερό τράνταγμα στην κληματαριά και γίνονταν καπνός! Πεταγόταν ο Ντίντης με τα σώβρακα και το μόνο που του έμενε ηταν τα χαχανητά των διαβολάκων όπως ροβόλαγαν κατά κάτω και τα πειστήρια του εγκλήματος, οι ρόγες που είχαν πέσει κάτω!

Αυτό γινόταν κάθε βασανισμένο τέλος καλοκαιριού και φθινοπώρου για τον Ντίντη. Σταφύλι δεν έβλεπε και δεν έκλεινε και μάτι! Ανήσυχοι κι εμείς γιατί ήταν τρελλαμένος και νευρικός κι όπως καθάριζε με το ξυράφι τη σφαή μας μπορούσε να του ξεφύγει κι όλας! Έψαχνε απεγνωσμένα για λύση. Τελικά την βρήκε. Τον βρήκαμε μια μέρα ευτυχισμένο και σιγοτραγουδούσε. Η λύση ήταν με βάση τα σοσιαλιστικά ιδεώδη! 

Κάλεσε τον Μάκη και τον Τσάντη σε σύσκεψη με πρακτικογράφο! "Μάγκες μπράβο σας, μου έχετε αλλάξει τον αδόξαστο, λοιπόν αντί να σας κυνηγάω και να σας γεμίσω τον κώλο με σκάγια, συμφωνείτε να φυλάτε εσείς την κληματαριά και από τους άλλους επίδοξους μνηστήρες (υπήρχαν άφθονοι) και να μοιραζόμαστε τα σταφύλια"! Όπερ και εγένετο!Δώσανε τα χέρια κι έτσι επήλθε μ'αυτόν τον πρωτότυπο τρόπο ανακωχή! Ηρέμησε και ο Ντίντης, ηρεμήσαμε κι εμείς από τον φόβο να χάσουμε από καμιά αδέξια κίνηση του νευρικού και θυμωμένου Ντίντη την σφαή μας! Θεός σχωρέσει και τους τρεις! Ωραίοι τύποι και μιας όμορφης, άλλης εποχής! 

Καλά να περνάτε.

Γιάννης Λιβάνης

Γραμματόσημα

Γραμματόσημα με την Ιθάκη απ' τα ΕΛΤΑ. Θετικό. Αλλά και ανούσιο για να το πανηγυρίζεις.
Επειδή προφανώς η ανάρτηση στο facebook δεν εκτιμήθηκε δεόντως από τους αχιούμορους (sic) και μη δεκτικούς σε κριτική που στελεχώνουν κάποιες ενώσεις, επανέρχομαι από τούτο το μετερίζι με τις προτάσεις μου για τα γραμματόσημα σχετικά με την Ιθάκη, όπως πραγματικά θα έπρεπε να είναι. Θεωρώ πως πρόκειται για μια σχετικά ολοκληρωμένη σειρά.

Προεκλογικά

Δύσκολο να μιλήσεις για εκλογές και να μην τσακωθείς. Όπως δύσκολο είναι να τα έχεις καλά με όλους, κάτι το οποίο δεν κατάφερα ποτέ.

Είναι δυνατόν να διατηρείς φιλικές σχέσεις ακόμη και με συγγενείς σου, όταν έχουν ζημιώσει τον τόπο και κατ' επέκτασιν και σένα? Θεωρώ πως όχι. Κι αυτό παρεξηγείται θεωρώντας ότι το ζήτημα είναι προσωπικό.

Γεγονότα :
- Αρκετές δημόσιες υπηρεσίες έφυγαν απ' την Ιθάκη και πήγαν στην Κεφαλλονιά.
- H Iθάκη έχει ακόμη ένα μέτριο Κέντρο Υγείας (δεν αναφέρομαι στους ήρωες γιατρούς).
- Η ακτοπλοϊκή σύνδεση με την Πάτρα δεν υπάρχει πια. Με λίγα λόγια, αντί να κάνουμε βήματα προς τα εμπρός και να βελτιώνονται οι συγκοινωνίες χάριν του τουρισμού και της ευζωίας των κατοίκων, τα πράγματα πήγαν και πάνε απ' το κακό στο χειρότερο.
- Νερό. Άνευ περαιτέρω σχόλιου.
- Έκπτωτος : Καλώς ή κακώς, ο τέως κρίθηκε ακατάλληλος απ' το ελληνικό κράτος και παύθηκε. Αναμφισβήτος εξευτελισμός για το νησί το οποίο όποτε εμφανίστηκε στα νέα ήταν για γραφικότητες του δημοτικού συμβουλίου.
- Υπάρχει μόνον ένας άνθρωπος που παλεύει για το νησί και τα συμφέροντα του. Κι αυτός δεν είναι ούτε η νυν δήμαρχος, ούτε η Ένωση, παρά μόνον μία άλλη γυναίκα την οποία δεν κατονομάζω ώστε να μη θεωρηθεί ότι κάνω προεκλογική προπαγάνδα/καμπάνια υπέρ κάποιου.

Εν κατακλείδι : Πού πα ωρέ Καραμήτρο? Τί το θες το δημαρχιλίκι πάλι? Να αποδείξεις τί? Να δείξεις τί και σε ποιόν? Τί καινούριο θα φέρεις? Τί καινούριο θα φέρετε οι υπόλοιποι που του βάζατε τρικλοποδιές ώστε μέσω του κακού για τον τόπο να τον διώξετε?

Ντροπή σε όλους όσοι συνέβαλλαν στα χάλια στα οποία έχει περιέλθει το νησί. Κι ευχές σ' όσους πραγματικά το αγαπάνε περισσότερο απ' τους εαυτούς τους και παλεύουν για τους συντοπίτες τους.

Αυτά.

ΓΙΑΤΣΟ ΚΑΙ ΑΓΕΡΑ

Σήμερα ξημερωθήκαμε με μπόλικο γιάτσο και αγέρα. Δεν μπροκάνει να ξεμυτίση κανένας να πάρει δυο ξύλα και τρέχουν οι ρουγκλιές απο τσι μύτες ποτάμι! Ούλοι σπαβενταρισμένοι και αλληλοισμένοι απο τσι σεισμούς δεν ξέρουνε τι να κάνουνε. Εχουνε μπαιλήση. Τα γερόντια κάθουνται κοντά στη χόβολη, φκιάνουνε ένα μπουκούνι νερομπάμπαλη και χαψά τη χαψά τηνε μασάνε! Κονιάζουνε εκεί δα γιατί το γιάτσο δεν αστειεύεται.

Τόμου καρδαμώσουνε και λάχει να περάσει κανένας μανάβης, παίρνουνε το τακουίνο τους και αγοράζουνε τα χρειαζούμενα. Αλλά εψές τσι γειτόνισας όπως ψώνιζε και ζορίστηκε τση έσπασε η μπουχλαστρίγια και είχαμε φανέστρες και ρεζιλίκια! Ο μανάβης ένα θελέσπη χέστηκε στα γέλια! Μετά το μπάμπαλο έβγαλε την κόρζα και το διάδωσε σε ούλο το χωριό !Το νεούτελο δε λογάριασε τα χρόνια και τα βάσανα της! Τους παράδες της όμως νόγαε να τσι βάλη στη πούρσα του ο αφορεσμένος!

Σας αφήνω τώρα γιατί η γάτα μου εσκροβοντίστηκε και δεν αφησε διάολεπάρτη!Είχε το ζούζουλο ανέβη πάνου στο νεροχύτη και γίνανε πιάτα και ποτήρια μελίδια!!

Γιάννης Λιβάνης
2/2/14

Ο Γιώργος του Αναγνώστη

Ο ΓΙΩΡΓΟΣ ΤΟΥ ΑΝΑΓΝΩΣΤΗ

Μετά τους σεισμούς του '53, ερχόταν στο Θιάκι απο Κεφαλονιά, πότε με το Αγγέλικα πότε με το Γλάρος ή με καίκι ένας καλόγερος, ο Αναγνώστης. Έφερνε εικονίσματα, θυμιάματα, κλπ, γυρίζοντας όλα τα σπίτια και εμάζευε από τις γυναίκες ότι μπορούσε, λεφτά τρόφιμα κλπ. Μάλιστα λέγανε πως ηταν ψευτοκαλόγερος δεν ξέρω κατά πόσο ίσχυε ή όχι. Οι μεγάλοι όμως, επειδή όλο με τις γυναίκες νταραβεριζότανε, έβαζαν εμάς τους πιτσιρικάδες και τον πειράζαμε φωνάζοντας του από μακρυά «Αναγνώστη, Αναγνώστη, όπου εύρης τρύπα χώστη»!!! Αυτός μας κυνηγούσε πετώντας μας πέτρες! Βέβαια τρώγαμε και το σχετικό ξύλο από τις μανάδες μας μετά.

Αργότερα, ο Αναγνώστης έφερνε και τον γυιο του το Γιώργο μαζί του. Η ηλικία του ήταν γύρω στα 25 όταν πρωτοήρθε και συνέχισε για χρόνια να έρχεται και μόνος του. Πολλές φορές φορώντας και ράσο. Του Γιώργου του είχε λασκάρει λίγο η βίδα, μάλιστα λέγαν ότι το έπαθε από το πολύ διάβασμα! Μιλούσε άπταιστα την καθαρεύουσα και μπορούσε, αφού ανέβαινε σε περβάζια και γενικά σε ψηλότερα μέρη, να βγάζει λόγους με τις ώρες! Δεν πείραζε κανέναν και ζούσε με την βοήθεια του ενός και του άλλου. Είχε γίνει όμως ο φόβος και ο τρόμος των εμπόρων και των επιφανών Ιθακησίων διότι αν δεν τον βοηθούσαν, τους πέρναγε λεκτικώς γενεές δεκατέσσερις. Το αντίθετο αν τον ευεργετούσαν. 

Ανέβαινε λοιπόν κάπου ψηλά και άρχιζε : «Ατασθαλίαι Γεράσιμου Δρακάτου" ή "Εκμετάλλευσις πελατών υπό Ιωάννου Αρσένη». Δεν άφηνε κανέναν. Μαζεύονταν μικροί και μεγάλοι και τον χειροκροτούσαν! Καθαρεύουσα και όλα τα νομικά επιχειρήματα! Ήταν άριστα ενημερωμένος για τα συμβαίνοντα και οι πολλές αλήθειες του δεν ήταν καθόλου μα καθόλου αρεστές. Απορίας άξιον το ότι πήγαινε μπρος πίσω χωρίς να γυρίζει να βλέπει πίσω του! Δύο φορές τον είδα με τα μάτια μου να φθάνει με την όπισθεν στο χείλος να πέσει στη θάλασσα και την τελευταία στιγμή να σταματά και να προχωρά μπροστά, λες και είχε μάτια στην πλάτη!

Με την πάροδο του χρόνου όμως, για να βγάλει τους λόγους του επιζητούσε και ανέβαινε όλο και πιο ψηλά! Λασκάριζε η άτιμη η βίδα! Εφτιαχνόταν το κτίριο της Εθνικής. Είχε φτάσει πριν την σκεπή. Ήταν το τελευταιο σενάζι γύρω γύρω. Εσωτερικά είχε σκαλωσιές ακόμη! Ξαφνικά, στην κορυφή και πάνω στο σενάζι εμφανίζεται ο Γιώργης να περιδιαβαίνει πέρα δώθε χωρίς να κοιτά που πατά, ποτέ δεν πρόσεχε, και να σέρνει στα συνήθη θύματα τα εξ αμάξης! 

Ποιος λογάριαζε τώρα τι λέει, το θέμα ηταν πότε θα πέσει! Μαζεμένοι όλοι από κάτω παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα πότε θα πέσει ο Γιώργης! Πλάκωσε η Αστυνομία αλλά μόλις τον πλησίαζαν σ'αυτό το ύψος, επιτάχυνε το βήμα του και ήταν σίγουρο ότι θα πέσει! Σκέφθηκε ένας που πλησίασε κοντά του από την εσωτερική σκαλωσιά, έβγαλε ένα τάληρο, του το έδειξε λέγοντας του «Γιώργο αυτό είναι από το Δρακάτο»! Και ο αθεόφοβος σταματά τον λίβελο και αρχίζει : «Ευαιργεσία Γεράσιμου Δρακάτου»! Συνέχισε απτόητος, επαινώντας τα μέχρι πρότινος θύματα του, από τα δε χείλια του έβγαζε αφρούς ως συνήθως! Εν τέλει, αν και ακροβάτης θα έπεφτε, ο Γιώργος δεν έπεσε προς μεγάλη ανακούφιση των παρευρισκόμενων. Συνέχισε να έρχεται στο Θιάκι αλλά αφού πέθανε και ο πατέρας του, όλο και πιο αδύνατος και ρακένδυτος μέχρι που εξαφανίσθηκε στην λήθη του παρελθόντος. 

Αρκετοί θα το θυμούνται και πιθανόν να έχουν να συμπληρώσουν σ'αυτά που σας ανέφερα. Πάντως, η ρητορική του δεινότητα ήταν τόσο παροιμιώδης που καμιά φορά, αν ήθελαν να επαιν'εσουν κάποιον έλεγαν πως τα λέει σαν τον Γιώργο του Αναγνώστη!

Γιάννης Λιβάνης

O Έρωτας

Μια και σήμερα πιάσαμε τις ιστορίες και τις «επιβραβεύσεις» μας στους επιφανείς τοπικούς ευεργέτες Δρακούλη και Όθωνα Σταθάτο, θυμήθηκα κι ένα άλλο γεγονός που άκουγα από τους παλαιότερους όταν ήμουν μικρός. Είχε έναν πάμπτωχο ποιητή ο οποίος έκανε και καμιά δουλειά του ποδαριού αν παρουσιαζόταν. Τον έλεγαν Έρωτα, μαλλον παραγκομη θα ήταν!!! Πιθανόν κάποιος να γνωρίζει το πραγματικό του όνομα! Με το παραμικρο σκαρωνε ποιηματάκια και ρίμες!!!! Μια μέρα λοιπόν, κυκλοφορούσε κοντά στην πλατεία ντυμένος αρχοντικά συν καπέλο και μπαστούνι ο Όθων Σταθάτος. Χαιρετούσε και τον χαιρετούσαν όλοι! Πλησιάζει και τον Έρωτα και τον χαιρέτησε διά χειραψίας!! Ο δε Έρωτας του απαντά : «Εσύ είσαι ο Κυρ Οθωνας με τα πολλά τα έχει ελέησον τον Έρωτα που άλλο βρακί δεν έχει»»!!! Έβγαλε λοιπόν ο Κυρ Όθωνας και του έδωσε μια χρυσή λίρα!!!! Και ο Έρωτας αφού συνήλθε από την έκπληξη του απάντησε : «Σ' ευχαριστώ Κυρ Όθωνα με τα πολλά τα έχει που έκανες τον Έρωτα κι άλλο βρακί να έχει»!!!! Τουλάχιστον ένα ευχαριστώ το άκουσε από αυτόν τον ταπεινό άνθρωπο, άλλοι τον πότισαν φαρμάκι!!!!!!!

Γιάννης Λιβάνης

Η Δ Ι Κ Η - Η Εκδίκηση του Ροίδη.

Αληθινό γεγονός που συνέβη στο νησί.Τα ονόματα παραποιημένα για ευνόητους λόγους.

Μέσα δεκαετίας του 50.Δύο κοπάδια πρόβατα έβοσκαν κοντά.Τα φύλαγαν δύο νεαροί.Τον ένα, τον μεγαλύτερο, τον Ν Δρίμα, τον είχε αφήσει ο νόνος του να προσέχει το κοπάδι.Τον άλλο νεαρό, τον Λαυρέντη, τον εέχε αφήσει ένας καλοκάγαθος γεράκος ο Διμαρης να προσέχει το δικο του κοπάδι για λίγες ώρες.Γυρίζει ο Διμάρης νωρίτερα και βρίσκει τους δύο νεαρούς να παίζουν την καβαλαρία ρουστικάνα σε όλη της την ένταση.Τενόρος στο ρόλο του καβαλάρη ο Ν.Δρίμας.!!!! Έγινε χαμός, ο παίζων το ρόλο του υποζυγίου άρχισε να κλαίει,ο Διμαρης ειδοποίησε τους γονείς του Λαυρέντη και ο Ν.Δρίμας βρέθηκε κατηγορούμενος για βιασμό!!!

Δίκη στ' Αργοστόλι.Είχε μαζευτεί όλο το Θιάκι.Ψοφάμε για τέτοια!!! Αρχίζει η δίκη.Ρωτά τον Διμαρη ο πρέεδρος : «Κύριε, είσθε ο μοναδικός αυτόπτης μάρτυς, σας εφιστώ την προσοχή διότι από την δική σας μαρτυρία θα εξαρτηθή η τύχη του κατηγορούμενου. Είδατε εσείς το πέος του Ν.Δρίμα να εισέρχεται στον αφεδρώνα του Λαυρέντη;» Κόκκαλο ο Διμαρης,κοίταζε σαν χαμένος, αναψοκοκκινισμένος χωρίς να απαντά.Ρωτά για δεύτερη φορά ακριβώς τα ίδια ο Πρόεδρος. Βουβός ο Διμαρης. Αμηχανία και τα πρωτα χαμόγελα στο ακροατήριο!!!! Ρωτά τρίτη και φαρμακερή ο Πρόεδρος τον κάθιδρο Διμαρη ακριβώς τα ίδια. Οπότε σκάει ξαφνικά σαν βόμβα η απάντηση του ταλαίπωρου Διμαρη: "Μπάρμπα αστυνόμε(έτσι είπε τον Πρόεδρο), εγώ δεν είδα τέτοια πράματα, εγώ είδα τον πού... του Ν.Δρίμα μέσα στον κώ.. του Λαυρέντη, αυτά είδα αυτά κρένω." Το τι έγινε δεν λέγεται, φύγανε καρέκλες, πάγκοι, βάραγε την κουδούνα ο Πρόεδρος αλλά οι Θιακοί τα είχαν κάνει λίμπα από τα γέλια!!!Τους πέταξε ο Πρόεδρος έξω.

Η δίκη συνεχίστηκε και τελικά υπήρξε συμβιβασμός με αποζημίωση. Ο δε Ροίδης, σε μια γωνιά θα τρίβη ακόμη τα μουστάκια του για την κατά κράτος νίκη της δημοτικής!!!!!

Γιάννης Λιβάνης

Βασικά καλησπέρα σας

Χαιρετώ μετά από πολύ καιρό απραξίας.

Απ' την τελευταία μου ανάρτηση έχει μεσολαβήσει πολύς καιρός και πολλά γεγονότα.

Το σημαντικό γεγονός των ημερών είναι ο σεισμός που συντάραξε Κεφαλλονιά και Ιθάκη και που ο απόηχος του αντιμετωπίζεται καθημερινά απ' τους μόνιμους κατοίκους της περιοχής. Εύχομαι καλή δύναμη σε όλους διότι εκτός απ' τη φύση, έχουν ν' αντιμετωπίσουν μια ανάλγητη κυβέρνηση που προτιμά να σκορπά τα χρήματα σε γελοία ταξίδια στας Αμέρικας του τηλεπωλητή βιβλίων και νυν υπουργού ασθένειας (διότι για την υγεία απλά......δεν) καθώς και πολύ "λίγους" τοπικούς παράγοντες οι οποίοι λάμπουν διά της απραξίας τους. Ευτυχώς που στην Ιθάκη υπάρχει ένα δημόσιο πρόσωπο που ασχολείται σοβαρά με το νησί, η Σμαράγδα η Σαρδελή που ελπίζω μια μέρα να τη δούμε δήμαρχο. Ποσώς με ενδιαφέρει αν αυτό θα εκληφθεί ως διαφήμιση : Η αλήθεια πρέπει να λέγεται και ποτέ δε μου άρεσε να κάνω εκπτώσεις συνείδησης και ήθους για να τα έχω καλά με όλους.

Λίγο καιρό πριν επίσης, "έφυγε" η Κατίνα στο Περαχώρι. Ένας ήσυχος και πράος άνθρωπος που είχε καταφέρει με σκληρή δουλειά να μεταμορφώσει το καφενείο του πατέρα της σε μια αξιοπρεπέστατη ταβέρνα προσθέτοντας πολλούς πόντους στο χωριό μας.

Τελευταία αναφορά, το επίσης σημαντικό θέμα των δρομολογίων από και προς Πάτρα τα οποία δεν υπάρχουν πια. Αστακός και Κυλλήνη και έχει ο Θεός για τον Θιακό, ο οποίος δεν έχει νοσοκομείο στο νησί και το καθημερινό δρομολόγιο προς Σάμη-Πάτρα ήταν μεγάλο βοήθημα, τόσο για την υγεία όσο και για τη διεκπεραίωση σοβαρών υποθέσεων του. Ας ευχαριστήσουμε τις εταιρείες που τόσα χρόνια μάσαγαν καλά και τώρα γύρισαν την πλάτη, το κράτος και φυσικά τους τοπικούς παράγοντες (πάλι) που έλαμψαν διά της απουσίας τους, όπως το ίδιο έκαμαν και με το κλείσιμο υπηρεσιών στο νησί.

Κλείνοντας, από σήμερα θα περιλαμβάνονται περισσότερες παλιές ιστορίες του νησιού, από έναν άνθρωπο που τις έζησε, καθώς και "μαθήματα"/καταγραφές του γλωσσικού ιδιώματος από τον καπτα-Γιάννη Λιβάνη.

Καλό βράδυ σε όλους.